Afbeelding
Foto: Marlien van Leeuwen

Ad Verkleij 40 jaar werkzaam in uitvaartzorg

Algemeen

Reeuwijk - Waarom gaat iemand in de uitvaartzorg werken. Het is toch een verdrietige wereld? Maar Ad Verkleij ervaart dat anders en als hij eenmaal begint met anekdotes over zijn werk komt het ene na het andere verhaal moeiteloos naar boven. De dood is immers niet altijd een ongeziene gast. Soms is hij zelfs mild als levens uitzichtloos zijn geworden. Verreweg het grootste aantal uitvaarten dat Ad mocht begeleiden, waren mensen die aan ouderdom zijn overleden.

Geboren in het Reeuwijkse Randenburg als zoon van 'Teet de Duvel', legt Ad één en ander uit: "Mijn vader kreeg zijn bijnaam omdat hij voor niets en niemand bang was. Voor de duvel niet bang en stiekem was hij er trots op. Ik ben net als mijn vader als buschauffeur op lijndiensten begonnen. Door de dienstroosters had ik tussendoor tijd om de dragers, (de zwarte kraaien van weleer die de kist naar het kerkhof droegen) te assisteren als dat nodig was. Zo ben ik langzaam in het vak gerold. De sfeer bij een uitvaart is een speciaal; daar word je door geraakt of niet. Ik ben begonnen bij grote uitvaartondernemers in Rotterdam (Goedzee) Na een jaar of vijf ben ik naar Uitvaart Zorg gegaan en ben werkzaam geweest in de regio's Amsterdam, Den Haag en Leiden. Vanaf 2002 ben ik voor mijzelf begonnen."

Kapotte installatie

"Je moet flexibel zijn in dit vak. Elke familie is anders. Tijdens het regelgesprek, het gesprek waarin wordt besproken hoe de uitvaart vorm zal krijgen, blijft het bij de ene familie heel bedrukt en bij de andere worden er dan al grappige anekdotes over de over­ledene vertelt. Muziek van een cd was in de kerk aanvankelijk ondenkbaar en alleen de dominee of de pastoor kwamen aan het woord. Nu nemen nabestaanden het woord en zorgen zelf voor de muziek. Ik vergeet nooit dat ik op de Nieuwe Ooster in Amsterdam moest begraven. Een enorm gezelschap en op het moment dat de afscheidsdienst begon, bleek dat de muziekinstallatie kapot was. Er stond wel een piano. Ik heb de aanwezige gevraagd of er iemand was die piano kon spelen. Dat waren er twee! Samen hebben ze de afscheidsdienst luister meegegeven. Persoonlijker had het afscheid niet gekund."

Ondenkbaar

Door de jaren heen zijn uitvaarten steeds persoonlijker geworden. Vroeger waren er twee rouwkaarten, het gehamerde briefpapier met een zwarte rand die gebruikt werd door de protestanten of de grijze rand voor de katholieken. Nu zie je eerder afbeeldingen op de rouwkaart waaruit je de overledene kunt herkennen. Plaatsen waar hij graag was, zijn sport of een afbeelding van de overledene zelf. "Toen ik begon, was dat ondenkbaar. Familieleden helpen regelmatig met de laatste verzorging van de over­ledene. Of dragen zelf de kist de kerk of aula in. Door al deze veranderingen komt de dood beetje bij beetje weer terug in ons leven."

Menselijkheid

"Tot de begrafenis of crematie kom ik elke dag even bij de familie langs. Er zijn doorgaans zoveel vragen. Grote verzekeraars kunnen die aandacht niet altijd bieden. Als klein bedrijf heb ik geen hoge overheadkosten en kan dat stukje menselijkheid dus wel. Mijn dochter Maaike zit ook in de zaak. Helma van Dijk en Sybrich Felzel vullen ons team aan."

Tekst en beeld: Marlien van Leeuwen

Advertentie

Categorieën