"Ik probeer gewoon het beste van mijn leven te maken"

Reeuwijk - Gouda - Luqman Sesay is 24 jaar en komt uit Sierra Leone. Hij is op zijn twaalfde naar Nederland gevlucht. Een succesverhaal. Hij spreekt de taal goed, heeft opleidingen gevolgd, werk gevonden en hij heeft een grote vriendenkring. En toch gaat hij terug om straatkinderen een thuis te bieden. "In Nederland heb ik me kunnen ontwikkelen. Die kennis wil ik graag inzetten voor kinderen die nu op straat leven."

Luqman Sesay heeft, kort door de bocht gezegd, het nodige meegemaakt. Dat heeft hem sterker gemaakt, niet gebroken. Hij pakt zijn kansen en heeft een duidelijk doel voor ogen. Ook zijn pleegouders (zij wonen in Reeuwijk-Dorp; hij inmiddels in Gouda) stimuleren hem in zijn plannen. Hij wil binnen een aantal jaren terug naar Sierra Leone om kinderen te helpen die - net als hij - traumatische ervaringen hebben gehad. Die keuze is zowel opvallend als logisch.

Eigen draagkracht

"Na de koksopleiding bleek dat ik aanleg had om met mensen te werken. Ik maak graag contact met anderen. Ik ben toen de opleiding Maatschappelijke Zorg niveau 3 en 4 gaan doen. Door die opleiding heb ik geleerd om de dingen die ik heb meegemaakt te verwerken. Ik probeer gewoon het beste van mijn leven te maken. Het gaat om je eigen draagkracht en hoe je daarmee omgaat. Daar wil ik de straatkinderen mee helpen." Hij werkt op dit moment als woonbegeleider bij een jeugdinstelling in Moordrecht met kinderen en jongeren met psychische problemen en verstandelijke beperkingen.

Toch zit er ook verschil tussen de straatkinderen en Luqman. Hij is nooit straatkind geweest. Doordat hij is opgegroeid in een bekende en machtige Afrikaanse familie moest hij leren. Tijd om te spelen was er vrijwel niet, maar ook geen armoede of het gemis van een dak boven je hoofd. Hij had het goed thuis en zijn familie is nog steeds een bekende familie in Sierra Leone. "Maar ik wil mijn eigen pad volgen en niet dat van mijn ouders."

Huisje-boompje-beestje

Dat de plannen van Luqman zeer concreet zijn, blijkt wel uit het feit dat hij inmiddels een huis laat bouwen in Sierra Leone. Volgend jaar gaat hij voor zes weken naar Afrika om te kijken hoe het gaat, maar ook om afspraken te maken. "Alles gaat in Afrika via een advocaat. Niet familie. Dan ga je failliet," zegt hij met een brede smile. Hij is al vaker terug geweest, mét beveiliging. Zonder beveiliging mag hij niet van zijn moeder over straat. Toch is Afrika zijn thuis en voelt hij zich er veiliger dan in Nederland. Hier staat hij nog steeds in de overlevingsstand. "Als alles binnen 3 tot 5 jaar in orde is, dan wil ik met Unicef in contact komen en een opvanghuis in Sierra Leone beginnen. Ik heb tijdens mijn opleiding Maatschappelijke Zorg ook voor hen een project gedaan."

Geen tijd om te voetballen

Naast alle plannen om terug te gaan naar Sierra Leone, geeft Luqman ook lezingen voor Vluchtelingenwerk en begeleidt hij een meisje met psychische problemen. Tijd om te voetballen met zijn vrienden is er bijna niet. "Ik ben nu zo druk bezig, dat mensen komen vragen wanneer ik weer eens kom voetballen."

Gezinshereniging

Luqman Sesay is 24 jaar geleden geboren in Sierra Leone. In Sierra Leone heeft vanaf begin jaren '90 een burgeroorlog gewoed. Rond 1995 bereikte de burgeroorlog een hoogtepunt: de helft van het land was gevechtsgebied, een kwart van de bevolking was op de vlucht. De familie Sesay is in 1999 gevlucht. Luqman raakte tijdens de chaos van de vlucht zijn moeder, broers en zusjes kwijt. Hij bleef achter bij zijn vader en was erbij toen zijn vader werd doodgeschoten. De vijfjarige jongen werd opgevangen door een bevriende kleermaker in Afrika die hij nu nog 'oom' noemt, maar die streng was. Hij moest leren en in de winkel meewerken. Tijd om te spelen, om kind te zijn, was er niet. Zo ging het ruim zeven jaar lang. Hij dacht dat hij als enige van het gezin over was. Dat de rest van zijn familie dood was. Tot hij op zijn verjaardag de telefoon van zijn oom in zijn handen gedrukt kreeg. Het was zijn moeder. Vanuit Nederland. In het kader van gezinshereniging kon hij ook naar Nederland komen. Zijn moeder, tweelingzus en jongere broertje en zusje woonden in Gouda. Na een aantal jaren bij zijn moeder te hebben gewoond, is Luqman bij een pleeggezin gaan wonen in Reeuwijk-Dorp. Inmiddels woont hij op zichzelf in Gouda.

Tekst en beeld: Stefanie Peters