Bezwaar!

Van die dingen - door Elly de Knikker

De vraag welk werk je doet, is altijd een goede ijsbreker in conversaties tussen relatief onbekenden. Niet zelden hoor je over banen waar je het bestaan niet van kende. Bezwaar maken om in je inkomen te voorzien was, voor mij, zo'n onbekend beroep. Het bestaat echt. Ook in onze gemeente.

De beroeps-bezwaarmaker in onze gemeente is iemand die alle acties van de gemeente en lokale bedrijven op een goudschaaltje weegt en bekijkt of het allemaal wel honderd procent deugt. Constateert de man een onvolkomenheid, dan volgt stap twee. Hij gaat op zoek naar partijen die er belang bij hebben om de fouten uit de weg geruimd te krijgen. Die partijen biedt hij dan zijn diensten aan. Tegen betaling natuurlijk. Hij declareert diensten als het bezwaar maken tegen de gemeente, aangifte doen en rechtszaken voeren tegen de bedrijven die in zijn ogen tegen de wet bezig zijn.

Deze persoon vindt op deze wijze regelmatig zijn opdrachtgevers in onze gemeente. Op zich gek, want de historie van gevoerde zaken door deze persoon laat zien dat het overgrote deel van de zaken die hij op zich neemt, verloren wordt.

Resultaat: het kost de samenleving veel geld. De gemeente is verplicht om alle bezwaarschriften te behandelen. De tijd die daarmee gepaard gaat, kan niet besteed worden aan nuttiger arbeid op het gemeentehuis. (En nee, houd eens op met de grap dat de ambtenaren toch niets te doen hebben, we weten allemaal dat dat niet waar is.) De bedrijven waartegen geprocedeerd wordt, moeten verdediging in de rechtbank voeren. Dat kost tijd, geld en energie die niet in de bedrijfsvoering gestoken kan worden. Wie dat betaalt? Niet de beroeps­bezwaarmaker, hij declareert zijn uren, krijgt betaald en gaat op zoek naar de volgende zaak.