Afbeelding
Foto: Wim de Boevère

Paul van de Hart wil na herseninfarct anderen inspireren

Algemeen Human Interest

Driebruggen - Ineens heb je twee levens: één voor en één na een herseninfarct. Dat geldt voor Paul van de Hart en zijn partner Anja. Paul is docent in hart en nieren als hij op een dag, tijdens het roeien, een herseninfarct krijgt en onder andere afasie oploopt, ofwel een taalstoornis. Hij mist zijn oude leven van het lesgeven en zijn collega's. Hij vond het fijn om collega's en leerlingen te inspireren. Het lesgeven was een belangrijk deel van zijn leven. Nu hij stapje voor stapje aan zijn herstel werkt, heeft hij een droom: "Dat ik zelfstandig presentaties en lezingen kan geven, iets wat ik nu met hulp doe, en zo kennis kan overbrengen om anderen te inspireren. Daar word ik blij van."

Paul van de Hart, inwoner van Driebruggen, werkt aan het herstel van hersenletsel. Hij gaat langzaam vooruit qua communicatievaardigheden en het vinden van een nieuwe invulling van zijn leven. Daarbij wordt hij geholpen door zijn partner Anja en de zorginstelling Boogh, de persoonlijke specialist voor mensen die willen leren omgaan met de gevolgen van hersenletsel na bijvoorbeeld een beroerte, ongeluk of hersentumor. Paul is door het infarct van het ene op het andere moment geen docent meer. Iets wat hij met passie deed. "Ik zat 37 jaar in het onderwijs. Ik wil graag mijn verhaal vertellen om andere mensen met hersenletsel te inspireren en te motiveren. Mensen laten weten dat er zeker nog mogelijkheden zijn na het oplopen van hersenletsel en afasie."

Fervent sporter

Twee jaar geleden kreeg Paul een herseninfarct tijdens het roeien. Eigenlijk bijzonder dat het juist op dat moment gebeurde, want een fervent sporter was en is hij nog steeds. Het is onduidelijk wat eerst kwam, het infarct of het omslaan van de roeiboot. De eerste uren na het ongeval was het niet eens duidelijk dat hij een herseninfarct had gekregen. Er werd in eerste instantie aan onderkoeling gedacht. Later die dag ging het alsnog mis en werd hij opgenomen in het Groene Hart ziekenhuis in Gouda.

Na een revalidatieproces van een half jaar in 'de Hoogstraat' kwam Paul bij Boogh terecht. Hij heeft daarin al enig geluk ten opzichte van anderen. "Vaak hoor je dat mensen na de revalidatiefase in een zwart gat terechtkomen, dat het thuis pas echt begint. Veel mensen zijn dan lange tijd zoekende. Zoekende naar een nieuwe manier van leven, maar ook zoekende om hierbij de juiste ondersteuning te vinden." Hoe langer geleden het hersenletsel heeft plaatsgevonden, des te lastiger is het om de (onzichtbare) gevolgen van hersenletsel nog aan bijvoorbeeld het ongeval of de beroerte te linken.

Ups en downs

Paul begon zijn behandeling met een aantal communicatieve groepen. Hij nam als onderdeel van zijn behandeling deel aan zowel lees- als converserende groepen om middels praktische oefeningen manieren te vinden hoe het communiceren wél lukt. Daar werd ook duidelijk dat hij veel profijt kon hebben van het volgen van andere modules binnen het 'Hersenz' programma. Het ging echter niet alleen maar bergopwaarts. Paul heeft zeker mindere tijden gekend waarin hij somber was en het allemaal even niet meer zag zitten. Mede dankzij de behandeling staat hij nu een stuk positiever in het leven en is zijn zelfvertrouwen toegenomen.

Nu, twee jaar na zijn herseninfarct en anderhalf jaar in zijn behandeling, geeft hij aan veel te hebben geleerd. Vooral op het gebied van acceptatie en leren omgaan met de gevolgen van hersenletsel en afasie. Accepteren dat je anders bent nu en nooit meer die persoon van vóór het infarct wordt. Het praten gaat stap voor stap beter. Zolang zijn gesprekspartner rustig praat gaat het eigenlijk redelijk goed. Af en toe schrijft hij nog iets op ter verduidelijking. Paul: "Ik kan nu beter aangeven wanneer iets me teveel wordt. Grenzen aangeven. Ik heb geleerd te blijven kijken naar mogelijkheden. Wat ik nog wél kan en op welke manier iets misschien beter lukt!"

Koken voor mensen die klaarstaan

Paul heeft het sporten inmiddels weer opgepakt. Hij fietst regelmatig op zijn ligfiets en speelt wekelijks jeu de boules bij OSB Bodegraven. Ook staat hij elke dag in de keuken. Wel geeft hij duidelijk aan dat hij echt alles weer opnieuw heeft moeten uitvinden. Dat koken hem zoveel plezier oplevert, heeft vooral te maken met het feit dat hij daarin totaal niet afhankelijk is van anderen. Het is daarnaast een manier om iets terug te doen voor de mensen die altijd voor hem klaarstaan. Dat tekent hem ook: een bescheiden man, die niet meteen aan zichzelf denkt. Maar hij is ook strijdvaardig: "Ik wil niet opgeven, maar doorgaan. Het herseninfarct krijgt mij niet klein. En hopelijk ook niet de circa 650.000 mensen in Nederland die beperkingen ervaren als gevolg van hersenletsel. Wanneer ik een aantal van hen kan inspireren om hun leven zo goed en zo kwaad weer op te pakken, dan zou dat mooi zijn."

www.boogh.nl

Beeld: Wim de Boevère

Advertentie

Categorieën