‘Wij doen ook maar wat, net als de rest…’

En toen zaten we ineens midden in de coronacrisis. Bijna van de één op de andere dag werken we zoveel mogelijk thuis, samen met de kinderen. Pats, boem, alles dicht. Ja, daar zit je dan, met in mijn geval drie kindjes thuis. De redactie vroeg me hoe het er bij ons aan toe gaat. Nou, ik zal je zeggen, wij doen maar wat, net als bijna iedereen denk ik. Verwacht van mij geen ‘kijk-hier-alles-eens perfect-gaanverhaal’. Nee, gewoon een eerlijk kijkje in de chaos van Huize van Uunen in crisistijd.

Wie wij zijn…

Misschien heeft u mijn naam weleens zien staan onder een artikel in deze krant maar als ik dan toch wat over mezelf vertel, dan ook maar even een kort voorstelrondje. Ik ben dus Lisanne, 35 lentes jong, vrouw van Sjoerd en moeder van Quinten van 10, Feline van 8 en Lucas van 22 maanden. Ik schrijf freelance voor de Kijk op Bodegraven-Reeuwijk (omdat het gewoon super leuk is om zoveel leuke, lieve en unieke mensen te mogen ontmoeten) en daarnaast had ik bijna een baan. 'Bijna', ja u leest het goed. Voor de crisis zat ik in de afrondende fase van een sollicitatietraject. Totdat mijn afspraak werd afgezegd vanwege de crisis. Alle 1400 medewerkers van mijn ‘soon 2 be’ nieuwe werkgever, moesten vanuit huis gaan werken waardoor het niet meer mogelijk was mij in te werken. Gelukkig hebben beide partijen nog steeds de intentie om wanneer het weer kan en mag, alsnog te beginnen, maar de wereld zag er wel ineens heel wat anders uit. Achteraf heeft het ‘nog niet hebben’ van een volwaardige baan natuurlijk ook voordelen als je thuisonderwijs mag gaan verzorgen, in het totaalentertainment van een peuter mag voorzien én de rest van het huishouden draaiende mag houden.

Thuisonderwijs

Over dat onderwijs gesproken. Ik weet, we doen dit voor een heel goed doel én we zijn gezond. Ik wil niet klagen. Maar ik ga ook niet zeggen dat alles hier van een leien dakje gaat. De eerste twee weken waren eigenlijk best te doen. De oudste twee waren gemotiveerd om vanuit huis te werken en lekker alle avonden thuis te eten in plaats van tussen de trainingen door, de jongste vond het wel gezellig al die extra aandacht, en ook de hond wist niet wat haar overkwam met al die mensen thuis. Dit compenseerde voor de ICT-problemen die alle nieuwe online systemen met zich mee brachten en de lege schappen in de supermarkt wanneer ik nadat mijn man thuiskwam ook eindelijke even boodschappen kon gaan doen.

Dip

Als volleerd IT-specialist en met een vriezer vol makkelijk eten begonnen we aan week 3. En toen was daar dé dip. Niet zomaar een dip, maar een ‘all the way diepe dalen dip’ bij alles en iedereen. Ineens bleek het schoolwerk verder te gaan dan herhaling van wat ze eerder hadden gedaan en was het leuke er vanaf, ze konden het ook lang niet altijd meer zelfstandig af. Niemand scheen te weten hoe lang het zou duren voordat alles weer ‘normaal’ was, de lontje werden korter en het gebrek aan sport, ontspanning en vrije tijd hakte erin. Van nature ben ik nogal een pleaser en wil ik het gezellig houden, maar ook bij mama was de lol er wel vanaf. Het bleek toch wel een uitdaging om alle ballen (half)hoog te blijven houden en de vraag om 'MAMA!' was nog nooit zo groot geweest.

Papa

U mist wellicht een papa in dit verhaal en dat klopt. Mijn man is koelmonteur in de voedselindustrie want valt onder de vitale beroepen. Waar velen geen of weinig werk hebben, heeft hij gek genoeg enorm veel werk zo’n 80 tot 90 uur per week. Heel fijn qua inkomsten, maar ik kan je vertellen dat ik hem ook wel eens heb gemist de afgelopen weken, al was het maar omdat er weer een andere browser geïnstalleerd moest worden om de ‘teams’ meetings goed te laten verlopen, maar ook voor andere hele basale dingen. Gesprekken met een volwassenen bijvoorbeeld. Ja, die oudste komen gelukkig verder dan Bumba en Nijntje, maar de jongste voert deze gesprekken wel graag én na 800 keer hetzelfde Bumba verhaaltjes weet ik nu wel dat Nanadu bang is in het donker en na 400 keer ‘in de maneschijn’ sprong ik bijna uit dat raamkozijn. Die zorg wilde ik met liefde uitbesteden aan papa of aan wie dan ook die zich vrijwillig aanbiedt, zodat ik me ook even rustig in de voor- en achter zetsels of cirkeldiagrammen kan verdiepen voordat ik geacht word dat weer over te brengen op mijn bloedjes. Maar nogmaals, hij heeft werk, dus ook daar zijn we dankbaar voor. Hij ook overigens, want thuisonderwijs zou ook niets voor hem zijn.

Ritmebepalend

Hij kan er natuurlijk niets aan doen, maar onze jongste, die lieve Lucas, is bijna 2. En ja, bijna 2 zegt nee, doet nee. Het is een super lief ventje hoor, echt, vooral als hij slaapt. En wat kijken we daar naar uit, zijn slaapjes. Sterker nog, bij ons werkte het het beste als we kleine Lucasje een beetje afmatten zodat hij extra lang slaapt. Na het ontbijt is het ritueel geworden om onze hond Lyca uit te laten. Op de route liggen bewust 2 speeltuinen, paradijs voor die kleinste stuiterbal. Mijn oudste, Quinten, loopt gezellig met ons mee want die kan de beweging ook wel gebruiken nu zijn zwemtrainingen (normaal zo’n 5 keer per week) abrupt stilliggen. In de tussentijd maakt de middelste meters in Snappet en is dat kleine ventje na de wandeling wel toe aan uitpuffen voor de tv met een lekker appeltje. Een ideaal moment voor de oudsten om weer wat online lessen te starten met mama als vraagbaak, want als ik Bumba aan zet op tv, hangt Lucas even niet aan mijn been. Als de lessen lopen maak ik nog een puzzeltje met de kleine of gaan we even bij de konijnen kijken van de buren, daarna is het tijd voor lunch gevolgd door het langverwachte middagdutje.

Pauze…

In deze pauze ging ik de eerste dagen los op de overige lessen van mijn oudste, probeerde in de tussentijd het huis te fatsoeneren, die deurklinken te ontsmetten, een extra keertje het toilet schoon te maken. Het is zelfs voorgekomen dat ik de oudsten even naar buiten stuurde om te spelen zodat ik even kon stofzuigen en dweilen… KOEKKOEK. Met de kennis van nu weet ik beter. Dat ritme houd je niet vol. Want je kids komen ontspannen weer binnen of worden uitgerust wakker, en waar is mama… die ligt met der tong op der knieën, of desnoods op de grond, die is tenslotte toch schoon, maar je mag wél weer direct door. Daar ben ik dus mee gestopt. Nu moet u weten dat ik in het gelukkige bezit ben van wat lichamelijke beperkingen waardoor ik deels arbeidsongeschikt ben, dus dit soort wervelwind schoonmaakacties zijn sowieso helemaal niet verstandig. Toen dacht ik aan Elsa; ‘Let it Go’… Pauze is pauze, mama gaat out. Even een half uurtje liggen, oordoppen in, screens dicht en even helemaal niets. Tegen mijn kinderen zeg ik dat mama’s batterij tussendoor ook even opgeladen moet worden omdat die anders op is voordat we gaan eten. Eten vinden ze belangrijk, een soort codewoord, dus ze vinden mama’s pauze best. Vaak doen ze nu wat schoolwerk als ik pauze pak, en wonder boven wonder ben en blijf ik de rest van de dag leuker én nog productiever ook.

En nu…

Met de gecreëerde omstandigheden houden we het gelukkig wel even vol. Ik prijs me gelukkig met een school die zich niet bemoeid met wanneer het werk af is, als het maar af komt. De ene dag is dat voor de lunch, de andere dag maken ze na het avondeten hun laatste les en hebben ze in de tussentijd buiten flink wat vitamine D op gedaan. Inmiddels weten we dat na 11 mei de wereld er weer wat anders uit gaat zien. Praktisch is het niet, ze gaan om en om naar school, c’est ca. Een achterstand hebben we vermoedelijk allemaal, evenals zorgen over onze gezondheid en de toekomst. Niemand weet welke kant het opgaat, we shall see. Maar mijn ervaring van de afgelopen weken is dat we nóg flexibeler en veerkrachtiger zijn dan we zelf dachten.

Vakantie

Inmiddels is eerst de meivakantie begonnen, pfff…. even geen verplichtingen voor de kinderen. Hopelijk wat meer tijd voor ontspanning, die bordspelletjes die heel Nederland al dagelijks schijnt te spelen maar wij nog af moeten stoffen, en voor mama die achterstalliger administratie een beetje bijwerken ofzo. En aangezien wij niet zijn toegekomen aan alle afleveringen van Meester Freek en de school.tv aanbevelingen van onze fantastische meester, hebben we eindelijk een excuus voor een overdosis schermtijd. Best educatief verantwoord toch? Dan kan mama misschien de zaakvakken eens nakijken… Oeps vergeten…

Foto’s: Ik zie zoveel gestylde thuiswerkfoto’s dat ik me bijna schaam deze te plaatsen maar wees eerlijk, dit is realiteit. Een tafel voor schermen en een peuter die ook op een toetsenbord wil rammen (NEE!). En als ik moet schrijven? Dan zoek ik de rust op van de kamer van mijn dochter. Koe en eenhoorn troosten mij met de gedachte dat die kamer ooit weer netjes zal zijn (als ze het huis uit gaat of zo).

Tekst en beeld: Lisanne van Uunen