Uitbreiding, machinaler werken en promoties; zij maakten het mee

REEUWIJK-DORP - De tijd dat je een baan voor het leven had, ligt decennia achter ons. Jubilea van 12,5- en 25-jarige dienstverbanden worden nog wel gevierd maar 40- en 50-jarige dienstverbanden zijn toch wel uniek. Bij Vergeer Holland treffen we drie jubilarissen die dat gehaald hebben: Ans Verdonk, Cleem Ballering en Cors Buurman.

Met elkaar halen ze herinneringen op en verbazen ze zich over de verschillen tussen vroeger, het heden en nu. Ze zijn vooral vol lof over hun werkgever: die is enorm sociaal bewogen. Vergeer bood zekerheid en dat gaf een stuk rust. Dus blijven de jubilarissen graag tot hun pensioen. Ter ere van dit jubileum genieten ze met elkaar, hun partners en de directie van een etentje bij De Landerij aan de Zwarteweg. En de jubileumreceptie, tsja, die wordt uitgesteld in deze corona tijd. Dat had je 50 jaar geleden toch niet kunnen bedenken!

Overwerken en zorgen
Ans is 50 jaar in dienst. Ans: “Ik begon op mijn vijftiende in de verpakking. Mijn lange blonde haar hing los over mijn schouders en je werkte gewoon met je blote handen. Er stonden drie keukentafels achter elkaar waar we twee aan twee aanzaten. Op de voorste tafel werden de plakken kaas met zo’n grote Berkel snijmachine gesneden. De stapeltjes gesneden kaas gingen naar de tafel daarachter en daar pakte je ze met een bledje (dienblad, red.) op en zo schoof je ze in een zakje. De tafel daarachter kregen de pakjes een prijsje en gingen ze in de doos. Zo zag de productielijn eruit: drie keukentafels lang. Als je moest overwerken, schoof je bij moeder Mien aan (Mien en Dirk Vergeer waren de oprichters, red.). Alle kinderen een aardappeltje minder, zodat er een extra bord gevuld kon worden. Zij zorgde echt voor ons."

Cleem beaamt het gevoel dat Ans beschrijft. Hij is 40 jaar in dienst: “Mijn werk is altijd de loonadministratie geweest. Aan het eind van de week schreef Leo Vergeer op alle loonzakjes de bedragen die de werknemer had verdiend. Dan werd dat vanuit de grote berg geld die op tafel lag uitgeteld en erin gestopt. Vervolgens moesten al die nettobedragen worden omgerekend naar bruto bedragen. Daar had ik al wel een machine voor, maar dat ding stond te stampen en te schudden. Zo kwam de vraag al snel of ik dat ding niet ’s avonds wilde laten draaien. Na twee jaar ben ik naar Leo toegegaan of het werkelijk elke week moest. Leo was wel zo sociaal dat de uitbetaling geleidelijk van elke week naar eens per vier weken is gegaan. Daarna volgde de elektrische typemachine. Het vel papier indraaien was millimeterwerk. Als het niet exact recht zat, kon de bank niet uitbetalen.”

Ook Cors is 40 jaar in dienst: “Ik werkte op de blokafdeling hierboven.” Cors wijst in de richting waar die afdeling ooit was. “Daar werden de vierkante 'foliekazen' in drie of vier lengteblokken gesneden en verpakt. Foliekazen waren vierkante kazen van zo’n 16 à 17 kilo zwaar. Met de hand werden die vanuit de vrachtwagen gelost. Ik weet nog dat de vrachtwagen een keer omviel toen die gasten stonden te lossen - de chauffeur had de vrachtwagen verkeerd op de stelconplaten gezet. De foliekazen werden in boxen gegooid, die vervolgens met de lift naar boven gingen. Daar werden ze gesneden en met de hand schreef je het gewicht erop. Ze gingen per twee in dozen op een pallet en via de lift naar buiten naar de expeditie, een losstaand gebouw achter het hoofdgebouw.”

Gezien en beloond
Ans vertelt over de veranderingen en ontwikkelingen in het werk: “Er zijn allerlei verbouwingen geweest en alles werd steeds machinaler. De lappenlijn, de partypuntjes, dat waren machines waar ik aan stond. En als er echt niets te doen was, ging ik de zakjes geraspte kaas in dozen doen. De raspmachine stond in de hoek en draaide de retouren tot geraspte kaas, die in zakjes in een grote kist vielen. Soms, als je hard had gewerkt, kreeg je wat in je handen gestopt. Je inzet werd gezien en beloond. Dat is denk ik de kracht van Vergeer.”

Ook op de afdeling waar Cleem werkt, zijn de afgelopen jaren veel vernieuwingen geweest: “Debiteurenbewaking deed je vroeger met de telefoon. Dan belde je op met de woorden: 'Wanneer denk je te gaan betalen?' Zo ging dat. Met de nieuwbouw verhuisde de loonadministratie naar boven de dockshelters van de expeditie. We stapten over naar zo’n grote WANG-computer met van die enorme schijven waar de administratie opstond. Met de uitbreiding kwam er ook meer personeel. Ik kreeg Ingrid Kersbergen als collega. Ze is echt mijn rechterhand!”

“Ik verhuisde naar de expeditie beneden, waar ik samen met John Cabout orders voor Engeland klaarmaakte," vertelt Cors. "Vijf kilo kaasjes, Edammertjes, je ziet ze niet meer. Ik heb ook nog een tijd de foliekazen voor Griekenland klaargemaakt. Die kwamen toen in grote kisten aan, 700 tot 800 van die kazen per keer, die we met zijn tweeën in dozen gooiden. De één deed ze in de doos, de ander deed de deksel erop en woog. Het was zwaar werk en we hadden geen acht tot vijf instelling eerder werd het acht uur ’s avonds. Dan dronk je een tussendoor-biertje met Hans (Vergeer, red.) en ging je weer verder. Vrijdag aan het eind van de week dronken we ook altijd een biertje voor de gezelligheid en regelmatig liet Hans dan een bitterballetje komen.”

Op de toekomst
Bij Vergeer Holland draait alles 24 uur per dag en 7 dagen in de week. Cors werkt in Bodegraven, waar het distributiecentrum gevestigd is. Maar er staat alweer een nieuw pand klaar, waarvanuit Vergeer volgend jaar gaat werken. Het is gebouwd op de toekomst, zo immens groot!

Ans' werkzaamheden zijn totaal veranderd. Ze is inmiddels werkzaam bij de afdeling QESH (Quality Environment Safety and Health). Daar monitort ze de kwaliteit van zowel de kaas als de lucht van de locaties Reeuwijk, Bodegraven en Woerden. Ze controleert of de machines goed afgesteld staan, want het gewicht mag slechts een kleine afwijking hebben. De kaascontactpunten worden gecontroleerd op listeria-bacterie met behulp van luchtmonsters op gisten en schimmels. Dat betekent geen los haar meer, maar bedrijfskleding en hygiëne op nummer één. In de afgelopen 50 jaar heeft Ans heel wat 'Vergeeren' meegemaakt: "Ik vind het bijzonder dat ik inmiddels al voor de derde generatie Vergeer werk."

Cleems bezigheden bestaan nog altijd uit de loonadministratie en de debiteurenbewaking, al is dat van zestig werknemers naar 536 gegaan. De vaste dan - alle werknemers die via uitzendbureaus komen, zijn daarin niet meegenomen. Cleem schrikt van de bedragen van bedrijfskleding, van oordopjes tot bedrijfsschoenen met stalen neuzen. En natuurlijk is alles volledig geautomatiseerd. De systemen worden elke 4 weken uitgedraaid. Ook het in- en uitklokken gaat met een systeem. Vroeger hoefde je alleen maar 'Goeie morrege!' te roepen. Zo wist iedereen dat je er weer was.

Tekst en beeld: Marlien van Leeuwen