Marjorie op de skies met twee van haar dochters in Noorwegen.
Marjorie op de skies met twee van haar dochters in Noorwegen.

‘Ik ben immigrant en emigrant tegelijk’

Human Interest Kijk op de wereld Human Interest

REEUWIJK - In 1994 won ze goud op de biatlon en drie keer brons op verschillende afstanden van het langlaufen tijdens de Paralympische Winterspelen in Lillehammer, Noorwegen. In 1998 en 2002 pakte ze nog zes medailles. De liefde voor het langlaufen stuurde Marjorie van de Bunt (52) naar winterse oorden. Maar na haar sportcarrière reisde ze nog veel meer vanwege het werk van haar man voor een internationaal bedrijf. “Ik voel me geen wereldreiziger, maar een nomade, die telkens een nieuw bestaan heeft opgebouwd.”

Achttien jaar na het beëindigen van haar topsportcarrière bindt Marjorie nog steeds graag de latten onder om een stuk te langlaufen. Ze trekt door de bossen van haar huidige thuisland Noorwegen, beklimt de bergen en suist vervolgens ‘lekker hard’ naar beneden. Als er geen sneeuw ligt, is ze te vinden op haar hardloopschoenen of op de fiets in de omgeving van Oslo. “Vlak bij ons huis loopt een rivier, waarvan je de waterval het hele jaar door kunt horen. Op een klein stukje fietsen ligt een prachtig fjord. We wonen op 20 minuten van het centrum en toch midden in de natuur.”

De sportiviteit heeft Marjorie van geen vreemde. Vader uit Oukoop en moeder uit Reeuwijk-Dorp ontmoetten elkaar op de atletiekbaan van Sportclub Reeuwijk, hoewel Marjories vader meer een organisator was dan een sporter. “Iedere Reeuwijker kende hem als degene die de Plassentocht organiseerde, maar zelf niet schaatste.”

Ze kregen een dochter en vernoemden haar naar de Australische atlete Marjorie Jackson-Nelson, die zeven gouden medailles won op de Olympische Spelen van 1950 en 1954. Het enige ingrediënt dat nog miste voor Marjories sportambities was de sneeuw, maar ook daar zorgden haar ouders voor. “Zij hebben mij de liefde voor de sneeuw bijgebracht. We gingen jaarlijks alpineskieën, maar ook een dagje langlaufen. Ik vond dat erg leuk.”

Marjorie ging naar een talentenjacht op Papendal en werd gescout. Ze knokte zich naar de nationale jeugdselectie voor langlaufen en biatlon. Pas na tien jaar werd overgehaald om mee te doen met de paralympische wedstrijden. “Mijn linkerhand functioneert niet goed, maar ik had mezelf nooit echt als gehandicapt gezien. Ik stapte over van twee stokken naar één stok in alleen mijn rechterhand en ik bleek alleen maar harder te gaan. Mijn technische fouten zaten in mijn linkerhand. Met één stok won ik ineens alles.”

Naar het langlaufmekka
In 1993 verhuisde Marjorie voor het eerst naar het buitenland, naar de sneeuw van Noorwegen. Daar trainde ze mee met de Noorse selectie. “Noorwegen is echt het langlaufmekka en de Noren domineren deze sport. Zij weten precies welke trainingen je moet volgen. In het langlaufen gebruik je je hele lichaam, dus die trainingen zijn heel divers. Maar het recept voor de beste wax hielden ze voor zichzelf.”

Zodra de sneeuw smolt en het wedstrijdseizoen voorbij was, ging Marjorie aan de slag als ergotherapeut. “Die zijn gelukkig altijd nodig, dus als ik in april een keer naar het uitzendbureau belde, kon ik kiezen waar ik aan de slag wilde. Zo kon ik het sporten bekostigen, want van het langlaufen kon ik geen jaar leven.”

Topsport vanuit Nederland
Na anderhalf jaar in Noorwegen keerde Marjorie terug naar Nederland om bij haar vriend te zijn. Ze woonde een paar jaar op verschillende plekken in Nederland, waaronder een jaar in Driebruggen, waarna haar vriend werk vond bij een dependance van het Noorse bedrijf Yara in Terneuzen. Ondertussen bleef Marjorie zoveel mogelijk de sneeuw opzoeken. En met succes. Met tien medailles verdeeld over drie Spelen was ze de eerste en tot 2014 de enige Nederlandse medaillewinnaar op de Paralympische Winterspelen!

Op avontuur in Qatar
In 2002 beëindigde Marjorie haar topsportcarrière, maar het bleek pas het begin van haar avonturen in het buitenland. Een jaar nadat ze stopte zond het bedrijf waar haar man werkte hem en zijn gezin uit naar Qatar. Dat was wel even een andere omgeving dan het besneeuwde Noorwegen! “We woonden met onze twee kleine kinderen in een dorpje met eigenlijk alleen maar emigranten, waaronder veel Noren die bij Yara werkten. De bevolking van Qatar bestaat sowieso voor 80 procent uit migranten. In het Nederlandse nieuws zie je daar alleen de negatieve uitwassen van, maar het grootste gedeelte komt uit India of Nepal, omdat ze in Qatar meer kunnen verdienen en hun familie thuis zo financieel kunnen ondersteunen.”

De kinderen gingen naar een Noorse school die Yara voor zijn werknemers organiseerde. “Het was een grote mengeling van culturen: we zaten met een Nederlands gezin in een Noorse gemeenschap in een Arabische cultuur.” Ik werkte ondertussen als persoonlijke therapeut van iemand met hersenletsel en als juf op de kleuterschool.

Marjorie denkt met plezier terug aan Qatar. “Het was perfect met kleine kinderen. Het is altijd lekker weer, dus je hoeft bijvoorbeeld nooit aan een jas te sjorren. Ieder weekend trokken we de woestijn in met onze camper, zetten onze veldbedjes op het strand - zodat de schorpioenen niet bij ons konden komen - en sliepen onder de blote hemel.”

Tussenstop in Noorwegen
Na vijf jaar vroeg Yara of het gezin naar het hoofdkwartier in Noorwegen wilde verhuizen. “Daar hebben we niet lang over nagedacht,” lacht Marjorie. “De kinderen spraken al Noors, ook al waren ze nog nooit in Noorwegen geweest. En ik kon eindelijk weer lekker veel langlaufen. We kochten een hutje in de bergen, ons eerste eigen huis. Om de week genoten we daar van de sneeuw en de natuur. Ook de kinderen kregen we enthousiast, ook al waren ze niet zo enthousiast als ik.”

Zweten in Australië
Toch bleef het gezin niet hangen. In 2013 droeg het werk hen weer naar een andere uithoek van de wereld: Karratha, Australië. Het stadje van ongeveer 15.000 inwoners ligt volledig in de outback, ongeveer 1500 km ten noorden van Perth met geen noemenswaardige stad ertussenin. “Ik had er eigenlijk niet zo’n zin in,” bekend Marjorie, “maar de rest van het gezin wilde wel weer op avontuur.”

Australië was de minst favoriete plek van de doorgewinterde langlaufster. “Het was er heel heet, de zon brandde nog harder dan in Qatar. Ik wilde hardlopen, maar dat hield ik slechts twee maanden per jaar vol, en dan om half 6 ’s ochtends.” Ook aan een baan komen, viel hier voor Marjorie niet mee. “Australiërs hebben het niet op buitenlanders. Ik heb me verbaasd over de veelvoorkomende discriminatie, ook tegenover de Aboriginals.”

Het enige dat ze nu nog weleens mist van Down Under zijn de tripjes naar het National Park in de buurt. “Daar waren we helemaal ‘off the grid’. We stapten in de camper, brachten koeling op zonnepanelen mee, surfplanken en we trokken eropuit. We konden zwemmen tussen de schildpadden.”

Terug in de sneeuw
Na vier jaar was het weer tijd om te vertrekken, naar een fijnere bestemming: terug naar Noorwegen! Het is voor Marjorie inmiddels de derde keer. “Ik ben een immigrant en emigrant tegelijk, een ‘inwanderer’ én ‘utwanderer’.”

Afgelopen zomer heeft het verblijf in Scandinavië eindelijk een definitief randje gekregen. Na zeventien jaar van rondreizen, heeft haar man een Noorse aanstelling gekregen bij Yara en heeft het stel een huis gekocht in Oslo. Toch zijn de banden met Nederland nog sterk. “Twee van onze drie kinderen studeren inmiddels in Nederland. Ik geniet van de ruimte en de natuur in Noorwegen, maar het blijft ook heerlijk om lekker Nederlands te kletsen.”

Ook Reeuwijk is Marjorie niet vergeten. “Ik ben geboren en getogen in Reeuwijk en dat houd je altijd bij je, waar je ook heengaat. Een rondje Reeuwijkse Plassen of fietsen over de Notaris d’Aumerielaan, daar kom ik graag nog een keer voor terug!”

Tekst: Key Tengeler

Genieten van de zon tussen het skiën door in Noorwegen.
Op een tripje in Qatar. De veldbedden houden het gezin veilig voor de schorpioenen.
Marjorie op de Paralympische Spelen in Salt Lake City 2002.
Trip over een dirt road in Australië.
Langlauftocht van hut naar hut op de Hardangervidda in Noorwegen.
Trip naar een gorge in het Karijini National Park in Australië.
Marjorie trekt haar eigen langlaufspoor door het bos in Noorwegen.

Advertentie

Categorieën