‘Er zit geen bloed meer in mijn aderen, maar zand’

BODEGRAVEN / VERENIGDE ARABISCHE EMIRATEN - Hoe vertrok Margo Schellingerhout in 2012 naar Dubai? “Met het vliegtuig,” lacht ze. Het klinkt flauw, maar het geeft goed weer met welke snelheid en welk ogenschijnlijk gemak ze Nederland achter zich liet.

UPDATE: Oud-Bodegraafse Margo Schellingerhout is woensdag 21 april overleden. In januari vertelde ze nog in onze krant over haar leven in Dubai. Ze zou voorlopig niet terugkeren naar Nederland, daarvoor had ze het te veel naar haar zin. Pas geleden kreeg zij een maagbloeding en een herseninfarct en belandde op de IC.  De behandeling heeft veel geld gekost, dat Margo en haar man niet paraat hadden. Daarom startten zij nog een crowdfundingsactie: https://www.gofundme.com/f/help-margo-om-beter-te-worden

Margo woonde in Bodegraven en was sterk verbonden met het dorp. Ze was actief bij het Rode Kruis, zong bij het koor Promising Voices en heeft nog gewerkt bij Andrélon toen het nog in de Phoenix was gevestigd. “Ik zie het uitzicht op de brug nog voor me.” Margo leek zo honkvast als menig Bodegraver. Maar toen ontmoette ze in juni 2012 haar huidige man. “Ik werkte in de zorg en tijdens een nachtdienst maakte ik samen met een collega een datingprofiel aan, eigenlijk uit verveling. Ik matchte met dezelfde man op twee verschillende websites. We raakten aan de praat en het klikte heel goed.”

Na een maand zagen ze elkaar in het echt en sindsdien wilden ze niet meer bij elkaar weg. Hij stond echter op het punt om in Dubai in de Verenigde Arabische Emiraten een nieuw bedrijf te starten. Ze hadden geen zin in een langeafstandsrelatie, dus Margo vloog naar Dubai om een weekje sfeer te proeven. “Ik voelde dat ik er kon wonen. Zes weken later had ik mijn baan opgezegd en mijn koffers gepakt. Inmiddels zit er geen bloed meer in mijn aderen, maar zand.”

The Skype is the limit
Dubai is de hoofdstad van het gelijknamige emiraat, een soort provincie van ongeveer de grootte van Noord-Holland met 3,3 miljoen inwoners. Het heeft alles, zegt Margo. “Er is een oud centrum waar vroeger de parelvissers woonden, en er is de glitter en glamour van moderne winkelstraten tussen enorme wolkenkrabbers en veertienbaanswegen. Met anderhalf uur rijden zit je midden in de woestijn, in de bergen of aan zee. Dubai is één grote mierenhoop met wouden van bouwkranen.”

Voordat Margo zich hier kon vestigen moest ze wel haar dochter en moeder in Nederland achterlaten. “Het vertrek was het naarste stukje,” zegt ze. “Mijn dochter kon gelukkig net op zichzelf gaan wonen. Voor mijn moeder van negentig hebben we een computer aangeschaft en we hebben haar geleerd om met Skype om te gaan, zodat we contact konden houden. Ze vond het natuurlijk niet leuk dat ik wegging, maar ze zei ook: ‘Als dit jou gelukkig maakt, moet je gaan.’”

Alles door elkaar
Margo’s verwachtingen van haar nieuwe woonplaats bleken lang niet altijd te kloppen. Het is bijvoorbeeld ontzettend veilig in Dubai. “Je voordeur hoeft niet op slot en je kunt je portemonnee en sleutels zonder problemen op je terrastafeltje laten liggen als je naar het toilet moet.” Daarnaast ervaart Margo ook veel meer tolerantie dan in Nederland. “Dat komt doordat 85 procent van de bevolking immigrant is. Er wonen tweehonderd nationaliteiten door elkaar: Fransen, Spanjaarden, Libanezen, Filipino’s, Pakistani, noem het maar op. En iedereen loopt in zijn eigen traditionele kleding.”

Meestal houdt Margo het bij haar gewone kleding, maar ze draag ook weleens een abaya, een lange zwarte jurk over haar eigen kleding. “In het begin vond ik het overdreven, maar later eigenlijk wel prettig. Het hoeft allemaal niet, ik mag zelf kiezen, maar door je te kleden als anderen hoor je er direct bij.” Ze voegt eraan toe: “Arabische vrouwen worden trouwens op handen gedragen. Ze hullen zich in de prachtigste kleding, naaldhakken en make-up - alleen altijd onder hun abaya. Ze worden in ieder geval niet onderdrukt, zoals veel mensen denken. Papa duwt hier gewoon de kinderwagen.”

Altijd onverwacht
De maatschappij werkt ook anders; er zijn op sommige gebieden veel minder regels en op andere juist meer. Margo vertelt bijvoorbeeld dat ze haar huidige appartement in een kwartiertje heeft gevonden. “We liepen gewoon een flat binnen in een buurt die ons aansprak en vroegen of ze wat te huur hadden. We kregen een rondleiding, maar mochten onze kat niet meenemen. We keken naar buiten en zagen aan de overkant nog een mooi gebouw staan. Daar mocht de kat wel mee. Twee weken later waren we verhuisd.”

Ze moet altijd lachen om de verbaasde blikken als ze dit soort verhalen vertelt. Zelfs aan het weer, dat - zoals je mag verwachten in de woestijn - 365 per dagen mooi is, weet ze een onverwachte twist te geven: 25 graden is warmetruienweer! “’s zomers wordt het wel 48 graden. De eerste zomer dacht ik dat ik ontplofte. Maar je went eraan. Als de temperatuur nu onder de 25 graden daalt, gaan de truien aan. Het is immers ruim twintig graden verschil!” Ze vergelijkt het met de Nederlandse 5 en 25 graden. “We zijn wel blij als in november de eerste wolken weer in de lucht verschijnen. Dat zorgt tenminste voor andere foto’s.”

Eigen plassen
Margo moet toegeven dat ze te midden van het woestijnland wel af en toe verlangend aan het Groene Hart denkt. “Er is hier veel groen aangelegd, onder andere parken en groenstroken, maar overal gluurt het oranjegele zand tussendoor. Als ik dan weer eens in Nederland kom, heb ik ogen op steeltjes: zo groen, alsof ik in een natuurpark ben!”

Een paar jaar geleden is bij Margo in de buurt een soort kunstmatig ‘plassengebied’ gemaakt in de woestijn, de Al Qudra Lakes. “Er groeien bomen en riet en er zwemmen eenden en ganzen. We gaan er graag naartoe en noemen het stiekem ‘onze eigen Reeuwijkse Plassen’.”

Verhalen genoeg
Voorlopig keert Margo niet terug naar Nederland, zeker niet tot haar pensioen. Waar zij en haar man daarna naartoe trekken… “Ik durf het niet te zeggen.” Ondertussen schrijft ze over haar belevenissen in Dubai op haar blog www.go-stories.com. “Ik heb afgelopen jaar niet veel geschreven, omdat ik het niet passend vond om te midden van de pandemie met grappige anekdotes te komen. In 2021 pak ik het zeker weer op, want ik heb verhalen genoeg!”

Tekst: Key Tengeler