‘Ik zoek vrijheid in alles wat ik doe’

REEUWIJK / WERELD - Peter Verkade reisde voor zijn werk naar 44 landen en woonde in 12 daarvan. Zijn leven als expat betekent voor hem ultieme vrijheid. “Ik mag telkens een nieuwe cultuur leren kennen zonder dat ik me hoef zorgen te maken over de lange termijn.”

In 1988 vertrok Peter Verkade voor zijn eerste keer naar het buitenland om daar te wonen: hij ging voor zes maanden militaire dienst naar Seedorf, Duitsland. Het was nog niet zo ver weg en niet geheel vrijwillig, maar het is wel waar zijn ‘buitenlandleven’ is begonnen. “Ik ben altijd geïnteresseerd geweest om mijn horizon te verbreden, maar in Duitsland leerde ik dat je een land pas echt kunt leren kennen als je er woont. Een vakantie is in elk land wel leuk, maar als je er leeft, ontdek je pas hoe mensen met elkaar omgaan.”

Een mobiel beroep
Vanuit zijn thuishaven in Reeuwijk vond Peter een baan in ontwikkeling van mobiele telefonie, in de jaren negentig een snel opkomende branche die was gericht op internationale operaties. Peter kreeg de taak voor een half jaar een fabriek te ondersteunen in Warschau, Polen. “Het was net na de val van de Berlijnse Muur. Polen was echt nog een oostblokland, heel anders dan nu. Als je bijvoorbeeld naar een discotheek ging, leverde je bij het ene hokje je jas in en bij het tweede je wapen.”

Peter keerde heelhuids terug naar Nederland, maar de buitenlandervaring smaakte naar meer. Het duurde niet lang voordat hij voor anderhalf jaar naar Zürich in Zwitserland vertrok, direct gevolgd door drie jaar Oslo, Noorwegen. “In Zwitserland ben ik nooit goed geïntegreerd, maar Noorwegen is een van de fijnste landen waar ik heb gewoond. Het is een fantastisch mooi land met enorm veel ruimte: toen had Noorwegen ongeveer 13 personen per km2 tegenover ongeveer 450 per km2 in Nederland.”

Peter genoot vooral van het buitenleven. “’s Winters trekken de Noren de berg op om te skiën, zomers de berg af om te zeilen. Dat laatste had ik enorm gemist, want in Reeuwijk had ik niets liever gedaan dan surfen op de plassen.” Verder lijkt de Noorse cultuur sterk op de Nederlandse. “En waar het verschilt, kun je goed zien hoe dat komt. Noors heeft bijvoorbeeld twintig woorden voor verschillende soorten sneeuw: dat is daar belangrijk, want het bepaalt welke wax je onder je ski’s smeert.”

Zeilen en de liefde
Na Noorwegen verhuisde Peter voor anderhalf jaar naar Brussel, waar hij kennismaakte met de vele soorten bier, het belang van de lunch en de eindeloze hoeveelheid ministers die België rijk is. Daarna vond hij een nieuwe baan in Londen, waar hij ook zijn vrouw leerde kennen, een Ierse collega. “Ik wilde gaan zeilen, maar mijn maatje was ziek, dus ik kon iemand anders meenemen. Ik zocht tussen mijn contactpersonen naar mensen die konden zeilen - of die ik wel een keertje op de boot wilde hebben. Mijn toekomstige vrouw viel in de laatste categorie. Ik belde, maar ze kon niet. Ze was aan het winkelen met haar moeder. We konden wel binnenkort een kopje koffie gaan drinken. De rest is geschiedenis.”

Na drie jaar in Londen werd Peter ‘uitgezonden’ naar Nederland. “Dat was natuurlijk makkelijk integreren! Ik kocht een huis in Den Haag en kon veel op bezoek bij mijn moeder en zus in Reeuwijk. Lekker samen de plassen op, Chinees halen en in ’t Wapen eten. Ik kom nog steeds een paar keer per jaar terug.”

Drang naar avontuur

Ook het verblijf in Nederland was tijdelijk. Peter kreeg de vraag of hij naar Johannesburg in Zuid-Afrika wilde. “Mijn vrouw vond het eerst geen goed idee - te ver weg en te gevaarlijk - maar al na een week won de drang naar avontuur het.” Het verblijf zou voor een jaar zijn, maar het werden er zeven. “Zuid-Afrika bleek een prachtig land met super vrolijke mensen. Ze hebben misschien niet veel, maar ze lachen altijd. Alleen Kerst vieren door te barbecuen op het strand in de volle zon, daar kon ik niet aan wennen!”

Terwijl ze in Zuid-Afrika woonden, kochten Peter en zijn vrouw een huis in haar thuisland Ierland. Daar gingen ze heen om tot rust te komen en hun twee dochters werden hier geboren, maar verhuisden gelijk mee naar Cyprus - want tussen Zuid-Afrika en Ierland door werd Peter ook nog even opgeroepen om anderhalf jaar op dat eiland in de Middellandse Zee te werken.

Na de laatste jaren in Zuid-Afrika was het voor Peters vrouw en het gezin dan ook wel genoeg met al dat verhuizen. In 2015 settelden ze in Kilbrittain in Ierland, al vertrok Peter in zijn eentje nog naar Riyad in Saudie-Arabië en Luanda in Angola. Nu werkt hij met een contract vanuit Mauritius, maar daar is hij nog nauwelijks geweest. Vanwege corona werkt hij namelijk thuis en dat bevalt eigenlijk best goed. “Het is fijn om mijn dochters te zien opgroeien en ik ben heel flexibel. Met slecht weer werk ik, met goed weer ga ik zeilen.”

Onbekommerd genieten
Peter kijkt tevreden terug op de vrijheid die hij de afgelopen dertig jaar ervoer. Hij kreeg de kans om vele culturen te leren kennen en voelde zich vrij om zich in al die landen te bewegen. “Als expat hoef je je nooit zorgen te maken over de vervelende kanten van emigreren, de vestigingsregels en vergunningen. De tijdelijke aard van mijn verblijf gaf extra vrijheid. Als buitenlander kun je je sowieso meer permitteren, maar als expat mocht ik helemaal vrij een nieuwe cultuur beleven zonder me zorgen te maken over de consequenties van een onbeleefd gebaar of een te kritische vraag.” Die vrijheid zoekt Peter in alles wat hij doet. “Zeilen geeft me ook een gevoel van vrijheid, de wind door je haren op open zee. Ook woon ik op het platteland, waar de ruimte mij vrijheid geeft.”

Peters vrijheid ging wel ten koste van de carrière van zijn vrouw, die in Londen nog zijn collega was. “Dat was heel lastig. Zij heeft haar werk stopgezet voor mij en daar ben ik haar heel dankbaar voor. Gelukkig hervond zij in Zuid-Afrika haar oude passie voor paarden. Dat heeft haar een nieuw doel gegeven.” In Ierland heeft het gezin inmiddels een stal en omheinde paardenbak. De dochters hebben hun eigen paard. “Mijn grootste fout!” lacht Peter. Zelf vind hij de paardrijles maar moeilijk. “Ik word opstandig als iemand me toeschreeuwt wat ik moet doen. Ik houd het liever bij de vrijheid van zeilen!”

Tekst: Key Tengeler