Aan de bak met jongerenonderdak

BODEGRAVEN-REEUWIJK - Er is een groot probleem met jongerenhuisvesting in Bodegraven-Reeuwijk. Betaalbare huurwoningen voor werkende en studerende jongeren zijn er nauwelijks.

Dat komt door stijgende grond- en bouwkosten en de huursubsidiegrens van 442 euro aan huur per maand voor jongeren tot 23 jaar. Deze kwestie vraagt om een creatieve oplossing. Valentijn Zoomers, commissielid in onze gemeente en lid van de JOVD (de jongerenbeweging van de VVD), ziet de oplossing in Leiden.

Naar Leids voorbeeld
In de studentenstad Leiden bestaat sinds 50 jaar de Stichting Huisvesting Werkende Jongeren (SHWJ). Deze stichting zet zich met veel succes en op een maatschappelijk verantwoorde manier in voor jongerenhuisvesting in Leiden. De SHWJ beheert momenteel honderden woningen voor werkende jongeren in Leiden en heeft een creatieve oplossing gevonden voor betaalbare jongerenwoningen: huurcomplexen met strenge voorwaarden.

Valentijn heeft contact gezocht met de SHWJ en is enthousiast geworden over de opzet en doelstelling ervan. Om betaalbare jongerenhuisvesting in Bodegraven-Reeuwijk te realiseren, gaat hij ook een dergelijke stichting oprichten. Valentijn wil met zijn lokale stichting niet alleen betaalbare woonruimte bieden aan werkende jongeren, maar ook aan studerende jongeren. Het oprichten van een stichting maakt het namelijk mogelijk om kosten te drukken, waardoor de huur laag blijft, de band met de gemeente kan worden geborgd en de woningen gegarandeerd voor jongeren beschikbaar blijven.

Bodegraven-Reeuwijk
Bij de Woningbouwvereniging staan ongeveer 190 jongeren ingeschreven voor een betaalbare huurwoning of appartement. Dit aantal neemt af door uitstroom van jongeren uit de gemeente. Toch willen jongeren na de middelbare schooltijd in de gemeente blijven wonen. Zij zijn er geboren, naar de lagere school gegaan en hebben hiervandaan de middelbare school bezocht. Valentijn studeert in Utrecht, reist heen en weer en wil liever niet uit Bodegraven weg. Hij ziet de cohesie van jongeren onder andere bij de sportverenigingen. Zij vormen vaak al vanaf de basisschool een hecht netwerk. Bodegraven-Reeu-wijk ligt immers zeer centraal in het Groene Hart. De grotere steden zijn bijna allemaal binnen een half uur bereikbaar en vanuit Bodegraven ook met de trein. Maar wie wil na zijn schooltijd lang bij zijn/haar ouders blijven wonen?

De Leidse stichting biedt woonruimte voor werkende jongeren met een leeftijd tot 27 jaar. Dat betekent dat bij een maximale huurperiode van vijf jaar met een maximale verlenging van twee jaar jongeren tot maximaal hun 34e in een van de kleine appartementen kunnen wonen tegen een acceptabele huurprijs. Dat is in onze gemeente op dit moment niet mogelijk.

Wethouder Dirk-jan Knol heeft zich geïnteresseerd getoond en daarom wil Valentijn graag een lokale variant van de Leidse stichting oprichten. Hij ziet mogelijkheden in panden in Bodegraven, maar zeker ook in de andere kernen van de gemeente.

Toelatingsbeleid
Een stichting kan in vergelijking met een (woningbouw)vereniging meer voorwaarden aan de huurders stellen, bijvoorbeeld om overlast te voorkomen. Zo heeft de SWHJ in Leiden de ervaring dat met een zorgvuldig toelatingsbeleid sociale groepen huurders zijn te vormen, waarin een goede cohesie heerst en men zonder overlast met elkaar in een complex woont. Ook zijn er voorbeelden van afspraken over autobezit en parkeren. Net als in onze gemeente is parkeren in de binnenstad van Leiden een probleem. Een mogelijke oplossing zou het beheren van deelauto’s zijn.

Valentijn ziet het helemaal zitten, in eerste instantie in kleine omvang in Bodegraven. Vanwege het treinstation is dat dorp het meest toegankelijk voor jongeren. Wellicht dat er op termijn ook jongerenwoningen in de andere kernen worden gerealiseerd. De gemeente kan daarmee de diversiteit in leeftijd van de inwoners en daarmee de levendigheid in het dorp bewaren.

Op dit moment is Valentijn druk bezig met het vormen van een degelijk en professioneel bestuur onder het motto ‘degelijke en betaalbare huisvesting voor studenten en werkende jongeren’.

Tekst: Eke Vos-Heikens