‘In Dubai heb ik geen sociale verplichtingen. Ik bepaal zelf wat ik doe’

REEUWIJK / DUBAI - Zeven jaar geleden ging Wouter Verwaal op avontuur in Dubai in de Verenigde Arabische Emiraten. Het plan was om een paar jaar in verschillende delen van de wereld te werken en zo een mooi cv op te bouwen, maar hij bleef haken bij zijn eerste stop. “Waar ik in de toekomst ook ga wonen, het zal altijd minder comfortabel zijn dan in Dubai.”

Wouter begon als een honkvaste Reeuwijker. Waar velen voor hun studie naar de grote stad vertrekken, bleef hij. “Ik was erg actief bij Hockeyclub Reeuwijk, als aanvoerder, jeugdbestuurder en trainer. Die kring wilde ik graag behouden, ook tijdens mijn studie bouwkunde in Utrecht.”

Na zijn bachelor zocht hij toch de vrijheid op. Bij wijze van tussenjaar werd hij skileraar in Oostenrijk, en die buitenlandervaring beviel goed. “Ik kon helemaal zelf bepalen wat ik wilde doen. Ik hoefde me niet verplicht te voelen om naar familie-uitjes of verjaardagen van vrienden te gaan. Niet dat ik dat thuis vervelend vond, integendeel, maar het was heerlijk dat in Oostenrijk niemand verwachtingen van me had.”

Lag het aan Oostenrijk of aan het buitenland? Wouter testte het door ook zijn master buiten de landsgrenzen te zoeken in Plymouth, Engeland. Bij terugkomst kon hij zijn koffers ingepakt laten. Ook zijn eerste fulltime baan zou hij in het buitenland zoeken. De wereld was immers groter dan ons kleine landje.

Walhalla van bouwkunde
Via via vond hij een vacature als project manager in Dubai, het walhalla voor bouwkundestudenten. “Er staat hier enorm veel bijzondere architectuur,” vertelt Wouter met glimmende ogen. “Neem bijvoorbeeld de Burj Khalifa, de hoogste toren ter wereld. De architect heeft hem ontworpen als een opbloeiende woestijnbloem. Het is een mooie filosofie én een technisch hoogstandje, want hoe krijg je kranen tot 828 meter hoog? Daar gaat mijn hart sneller van kloppen.”

De aankomst was gezond spannend, maar makkelijk. Wouters werkgever regelde de accommodatie, een telefoon en een auto, zoals dat bij de meeste expats gaat. Dat leek ideaal, al was dat minder fijn toen Wouter een jaar later zijn ontslagbrief kreeg. “Ik had een maand om een nieuwe baan, een nieuw huis en nieuw vervoer te vinden, anders stond ik op straat. Gelukkig is dat goed gekomen. Nu heb ik een contract waarbij ik zelf accommodatie en transport kan regelen, zodat ik het in eigen hand kan houden. Ik doe ook eigenlijk liever zoveel mogelijk zelf.”

Nieuwe vriendschappen
In het begin trok Wouter vooral nog met collega’s op, maar binnen een maand had hij zijn sociale kring al uitgebreid met een ‘community’ van Nederlandse piloten die bij maatschappij Emirates vliegen. Later werd hij ook lid van Dubai Hockeyclub en in het weekend slaat hij graag een balletje op de golfbaan. De leden zijn ook allemaal expats. “Ik heb hechte vriendschappen opgebouwd, vooral op de hockeyclub. Niemand heeft zijn familie in de buurt, dus iedereen creëert zo zijn eigen ‘Dubai-familie’.” Dat Wouter zich in veel verschillende groepen beweegt, is een bewuste keuze. “Zo ontstaat nergens een verplichting. Ik wissel mijn aanwezigheid af en behoud zo mijn vrijheid.”

Respect voor culturen
Mensen uit Nederland vragen Wouter vaak of het niet vervelend is in een Arabische dictatuur te leven. Wij hebben toch een beeld van een streng regime, verplichte hoofddoekjes, bedekkende kleding en een verbod op openbare intimiteit. “Dat valt allemaal wel mee,” vertelt Wouter. “Er lopen hier heel veel verschillende culturen door elkaar en dat gaat verbazingwekkend goed samen. Iedereen is op zoek naar een beter leven en respecteert elkaars gewoonten. Er zijn wel een paar ongeschreven regels, maar ik zie dat vooral als respect hebben voor andermans cultuur. Het is bijvoorbeeld een kleine moeite om de radio uit te doen als de oproep tot het gebed klinkt.”

Expats en locals hebben over het algemeen wel hun eigen groepen, maar dat is geen vijandigheid. “Bij de bakker groeten we elkaar en vragen mensen waar ik vandaan kom. In een restaurant roken we gezellig shisha - daar zijn ze gek op - en hoor ik mooie verhalen van locals en expats over hoe zij leven en waarom ze naar Dubai zijn gekomen.”

Servicegericht
Het is duidelijk dat Wouter het goed toeven vindt in Dubai. “Je hebt 360 dagen per jaar zon, een strand in de buurt, alles is schoon en veel mensen met hetzelfde doel: carrière maken en sociale dingen doen,” somt hij op. “Het is een luxeleventje. Als je in Nederland een potje wilt golfen, betaal je 50 euro. Hier betaal je 200. Alles is duur, maar je wordt er ook naar betaald.”

De luxe komt ook tot uiting in de servicemogelijkheden. “Ze geven je alle reden om je geld uit te geven,” lacht Wouter. “In het winkelcentrum kan iemand de tassen voor je dragen, in de winkel doen ze de deur voor je open. In het begin dacht ik: ‘Dat kan ik zelf wel, vriend’, maar het is ook een soort werkverschaffing. De portier verdient zo meer dan in zijn thuisland, en het geld dat hij over heeft, stuurt hij terug.” Al moet Wouter toegeven dat de luxe hem wel beetje heeft ‘verpest’. “Waar ik ook in de toekomst ga wonen, het zal altijd minder comfortabel zijn.”

Dichter bij huis
Achter Wouter hangt een zwart-witfoto van een kleine boot op het water. Is dat een eigen foto? Wouter lacht. “Hij is gewoon van de Ikea, maar ik moest gelijk denken aan thuis. Ik mis de Reeuwijkse Plassen heel erg: lekker in de zon op de boot met een wijntje en toastje erbij… Je kunt hier wel op een jacht de zee op gaan, maar dat is niet hetzelfde.”

Behalve de plassen, begint Wouter ook steeds meer te verlangen om dichter bij zijn familie te zijn. “Ik ben hier nu zeven jaar en begin me te realiseren dat dit niet het einde is. Ik heb elke week contact met mijn familie, maar afgelopen jaar ben ik alleen in december in Nederland geweest. Daarnaast zijn de doorgroeimogelijkheden op mijn huidige werkplek beperkt. De horizon van Dubai komt dus in zicht, maar waar ik daarna terecht kom, dat is nog een mysterie.”

Tekst: Key Tengeler