Een bemoedigend ommetje

Het zal u niet ontgaan zijn, van alle kanten worden we (terecht!) opgeroepen om letterlijk in beweging te komen. Even weg van het scherm, uit de stoel en de buitenlucht in. Er zijn zelfs speciale apps voor in het leven geroepen, waarmee je elkaar kunt uitdagen om net nog een extra rondje te lopen. Wonend aan de Grutto start ik mijn dagelijkse ommetje vlakbij, door het parkje achter de voetbalvelden en langs Siloah. Ik combineer mijn wandeling vaak met een netwerkgesprek of met bijkletsen met een goede vriend, vriendin of collega. Wat is het eigenlijk leuk om dat al wandelend te doen!

Als ik alleen op pad ga, neem ik bewust geen mobiel mee. Ik neem de omgeving in me op, luister naar de vogels en speur naar die luidruchtige, volhardende specht. Ja, gespot! Iedereen groetend leidt dat soms tot spontane ontmoetingen. Onlangs sprak ik een oudere meneer, 84 jaar zei hij. We hadden het over de crisis en hij gaf aan dat het moeilijk was, maar: “Ik mag niet klagen, we kunnen nog steeds naar buiten...”

Tijdens de wandelingen gaat er van alles in me om. Ik denk na over de behandelpunten in de commissies of raad, over problemen en zorgen van mensen die aankloppen bij de fractie en de laatste weken zeker ook over het rumoer in de landelijke politiek. Terwijl ik onlangs zo liep te mijmeren en eerlijk gezegd een beetje te somberen, hoorde ik ineens iemand zingen: “U alleen U loven wij, ja wij loven U, o Heer”. Ik bleef even staan en luisterde naar de man, van wie wij zeggen: iemand met een beperking. De woorden drongen in alle eenvoud tot me door. Een loflied in het park. Het heeft me bemoedigd, glimlachend liep ik verder.

Dank je wel, lieve bewoner van Siloah!

Els Oliwkiewicz-Borsboom
gemeenteraadslid ChristenUnie