Reigeralarm

Onverwachte uitdagingen kunnen je aardig bezighouden. Wellicht geïnspireerd door corona, op zoek naar een zinvolle tijdsbesteding, rees het idee een vijver aan te leggen. Een mooie aanwinst in de tuin: kabbelend water, vissen, bloeiende plantjes. Het maken van een plan van aanpak, het graven van het gat en dat voorzien van folie: een tijdrovende, maar leuke bezigheid. Vervolgens een studietje hoe biologisch evenwicht te bereiken - bij zo’n vijver komt meer kijken dan je aanvankelijk denkt. Als je dan de eerste vissen loslaat, voel je een soort blijheid, de natuur doet verder zijn werk. Denk je.

Vijvermensen met ervaring doen kond van de strijd tegen de beschermde reiger, die de poel beschouwt als een snackbar. Het zal wel: reigers kunnen overal terecht, het Groene Hart is een grote lunchroom waar prooi genoeg te vinden is. Maar dan, plotsklaps, op een mooie zondagmiddag: reigeralarm. Hij observeert de boel, loopt op zijn gemak naar de vijverrand. Voordat ’ie toeslaat, jagen we het beest weg.

Zoeken op internet leert dat het rondom spannen van draden een oplossing biedt - zonder garantie overigens. Visdraad bevestigd, gemoed gerustgesteld. Dat is van korte duur: de reiger keert terug en landt direct in de vijver. Jeminee, dan ook maar draden óver de vijver gespannen.

Het duurt een paar dagen, missie lijkt geslaagd. Echter, ineens verschijnt de reiger weer. Hij bestudeert een tijdje de situatie, waggelt dichterbij en plotsklaps, als een duveltje uit een doosje, duikt ’ie exact in een opening tussen de draden. De vis ontsnapt, wij stormen dichterbij, de reiger vlucht via dezelfde opening weg.

En nu? Een hekwerk van gaas rondom de vijver, met daarboven draden is onze volgende barrière. Niet mooi, en of het helpt? Volgens ervaringsdeskundigen vinden slimme reigers de gaten. Opgeven is nog geen optie, maar als de reiger dat ook vindt, wordt het best een spannende zomer.