Parijs is nog ver…

REEUWIJK

Wat heb ik genoten van de Olympische Spelen. Mooie sport, maar ook veel mooie verhalen achter de sporters en sportsters. Ik heb menig keer met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen voor de tv gezeten, vooral als ik weer eens een dolblij iemand zag met een medaille, of juist een hopeloos triest iemand na het mislopen van diens allerlaatste kans op een medaille. Voor de microfoon hoorde ik de sporter snotteren dat dit zijn of haar laatste Olympische Spelen waren… Ik heb het een paar keer best slecht gehad. Het zijn namelijk in principe ook mijn laatste Olympische Spelen. ‘De kop in het zand steken’ is geen olympische sport, daar doe ik dus ook niet aan. De kans dat ik nog drie jaar mee ga en dat er een medicijn tegen die klote ziekte is gevonden, acht ik klein. Maar: kan niet bestaat niet! Er is altijd Hope against ALS.

door Chris de Heij

Mooi, strijdvaardig en inspiratievol vond ik de atleten die na een grote teleurstelling hun lot dapper accepteerden en het vizier gelijk op de volgende Spelen durfden te zetten. “Over drie jaar in Parijs dan ben ik er weer bij!” heb ik vele malen gehoord. Dat is de spirit! Ik hou daarvan! En verdomme, het inspireerde me. Ik ga gewoon ook voor Parijs!

Plezier op de weg

“Parijs is nog ver,” ik heb het Joop Zoetemelk ontelbare keren horen zeggen. En het klopt. Ik heb ook vele coaches de laatste weken horen vertellen dat hun pupillen vooral moeten genieten. Ze moeten vreugde en plezier beleven tijdens de weg naar hun doel. Die knoop ik in mijn oren. Als de weg ernaartoe me genoeg voldoening en plezier geeft, dan ga ik die weg bewandelen. Ik weet dat het een helse tocht zal zijn, maar ik heb een geweldige coach in mijn lieve Christa, en een enorm begeleidingsteam om mij heen. Het gaat er in het leven niet om wie je achterna loopt. Nee, het gaat er om wie er naast je lopen, en dat zijn er veel. Misschien willen ze wel mee met me naar Parijs. 

Olympisch aanrechtplassen

Ik voel me plots olympiër en dat is op zich niet heel raar. Als ik bij iemand op bezoek ga met mijn rolstoel, dan heb ik heel wat horden achter de rug voordat ik op de plaats van bestemming ben. Oké, ik neem ze niet zo soepel en snel als Femke Bol. Maar hé, ik neem ze wel. Een irritante vlieg van mijn arm afblazen zou zomaar olympisch kunnen worden, de moeilijkheidsgraad voor deze atleet is enorm. Uit bed komen, douchen, aankleden en ontbijten staat voor deze jongen gelijk aan een olympische triatlon. En dan heb ik bij elk onderdeel mijn coach of assistent-coaches nodig. Vallen doe ik ook wel eens, maar Siffan Hassan gaf het ondubbelzinnige bewijs dat je kunt opstaan en dat er dan nog van alles mogelijk is.

Mijn beste onderdeel is gaan plassen bij het aanrecht. Moeilijkheidsgraad: 6.5! Ik stuur met wat soepele hoofdbewegingen - mijn handen en armen werken niet meer - mijn rolstoel richting de keuken. Dan doe ik de beensteunhoek, gevolgd door de beensteunlengte. 3 seconden vasthouden en dan 7 seconden de tillift. Best uniek als je deze drie vlucht-elementen in één keer beheerst. Tenen tegen het keukenkastje aan duwen, een zetje in mijn rug van mijn coach en dan volgt de afsprong… Spannend! Het is alleen mogelijk als je nog een beetje beenfunctie hebt. Uit alle macht en met alle kracht die ik in me heb, met steun van mijn rolstoel en hulp van mijn coach kom ik na de afsprong tot stand. in een soort visioen zie ik Epke, Londen 2012. “Hij staat! Hij staat!” hoor ik door de kamer schallen. Wat een prestatie. Broek naar beneden en daar komt mijn coach met de ultieme beloning: geen gouden medaille, maar de plastic plasbuis heeft voor mij een gouden randje, zeker als hij net op tijd is…

Mooie verhalen

Zo worstel ik me dagelijks door de dag heen. Een van de mooiste sportmomenten van de afgelopen Spelen is het moment dat ze bij het luchtpistool schieten - echt waar, het is een olympische sport - de winnaar in beeld nemen, een niet bijster blij kijkende Chinees, en dan verschijnt zijn naam onder in beeld: gouden medaille voor ‘Pang’. Briljant!

Maar het mooiste moment, met het mooiste verhaal - en ik heb echt veel mooie verhalen gehoord - hebben veel mensen vast niet gezien. Bij het worstelen wint een enorme, donkere reus uit Cuba. Tijdens de wedstrijd kijkt hij alsof hij iedereen met haar en huid op wil peuzelen. Maar na afloop is het een goedlachse vrolijke reus. Hij wint voor de vierde keer op rij de gouden medaille. Zijn coach is een klein oud baasje. 20 jaar geleden plukte deze man de reus uit een sloppenwijk en gaf hem de kans iets van zijn leven te maken. Hij leerde hem worstelen. En hoe! De reus is een levende legende in Cuba. Het mooiste van het verhaal en het beeld is het feit dat de reus na elke gouden medaille zijn coach bij zijn kladden pakt, hem als een zak aardappelen over zijn schouder gooit en vervolgens een ereronde gaat rennen. Te mooi!

Ik zou mijn coach ook elke avond wel over mijn schouder willen gooien. Dat verdient ze, en dan een ereronde! Helaas, dat gaat niet… Maar in gedachten doe ik dat.

Rusten en verder

Tijd voor de laatste sport van de dag: ik moet naar bed. Mijn coach brengt me op de ‘steekwagen’ naar mijn speciale bed. Als ik er goed tegenaan sta, laat ze me los. Ik val zacht maar onherroepelijk om mijn rug. Ippon! Einde wedstrijd voor vandaag. Een topsporter moet ook goed rusten. Morgen weer een drukke dag, vol met horden lopen en worstelen.… Parijs is nog ver.