Geen andere mensen

Er zat een brief in de bus van de gemeente. Er worden tijdelijk meerderjarige vluchtelingen gehuisvest bij u in de buurt. De tijdelijkheid wordt drie keer benadrukt. En ze zullen worden geregistreerd, onderzocht door de marechaussee, gescreend en wederom geregistreerd. Voor vragen kunt u contact opnemen met de afdeling Veiligheid van de gemeente. De toon is duidelijk. Kil, defensief, enig woord van welkom ontbreekt. Navraag levert op dat het een groep kinderen betreft, die het behalve eten zo ongeveer lijkt te ontbreken aan alles.

De gang van zaken leidt tot interventie door Vluchtelingenwerk. Raadslid Elly de Vries (D66) vraagt de wethouder om een welwillender houding, en dat helpt. Tal van vrijwilligers uit onze gemeente komen in beweging. Warme kleding en schoenen worden ingezameld. Er zit geen versleten of afgedragen kledingstuk bij. Ook andere welzijnsorganisaties in de gemeente beginnen zich in te zetten. De steun blijkt eigenlijk overweldigend. “Dit is het resultaat van de goodwill die er in Bodegraven is,” stelt Rudolf van Rooijen, die een inzamelingsactie namens het Rode Kruis coördineert. 

Ik kom een paar jongens tegen op straat. Een half woord Engels, Frans, van alles. Messi is beter dan Ronaldo. We lachen. Ze nodigen mij uit om langs te komen. Een relevant deel van de gemeenschap blijkt te doen wat de gemeente (in eerste instantie) nalaat en draagt alsnog bij aan opvang en welkom, en helpt zo isolement en verwijdering te voorkomen. Het is dan ook niet nodig om van de kinderen op voorhand ‘Anderen’ te maken, het zijn gewoon mensen. Het is een keuze. Of, om het met Katja Petrowskaja te zeggen: ‘Er zijn geen andere mensen. Er zijn alleen mensen.’