Kijk op vrijwilliger: Eke Vos

Het werk van vrijwilligers is onbetaalbaar. Kijk op Bodegraven-Reeuwijk zet daarom in samenwerking met SAM Vrijwilligerscentrale iedere maand een vrijwilliger uit Bodegraven-Reeuwijk in het zonnetje.

Wat houdt het vrijwilligerswerk in? 

Ik heb vrij veel vrijwilligersfuncties, 9 in totaal. Ik ben voorzitter van het dorpsteam Reeuwijk-Brug. Ik stuur graag mensen aan en maak er een team van. De gemeente wilde dat het dorpsteam de ogen en oren van de samenleving in de dorpen zou worden, maar het is wel wat meer dan dat. Voor het aangeven dat het groen niet goed onderhouden wordt, dat de tegels los liggen of dat de lantaarnpalen niet branden is het meldpunt Openbare Ruimte op de site van de gemeente. Dus dat is niet de bedoeling. Met het dorpsteam zijn we meer beleidsmatig bezig. We praten met onze wijkwethouder en kunnen met plannen komen. We proberen ook bij alle bewonersavonden aanwezig te zijn. Met de herinrichting van Reeuwijk-Brug-West, die zo’n vijf jaar geleden is gestart, hebben we het contact tussen gemeente en bewoners gestroomlijnd, waardoor er bijvoorbeeld meer parkeerplaatsen konden komen in de Dorus Rijkerstraat. Men wilde de lange tuinen voor een deel inleveren en in plaats daarvan zijn er een aantal parkeervakken gekomen. Dat overleg tussen gemeente en bewoners hebben wij opgestart. Bewoners zijn er heel erg blij mee dat je een soort mediator bent tussen bewoners en gemeente en dat is de functie van het dorpsteam.

Wat zijn jouw drijfveren?

Ik haal er heel veel uit. Ik vind het leuk om mensen in hun kracht te zetten en ik vind het mooi om met en voor mensen bezig te zijn. Ik heb dat ook altijd in mijn werk gedaan. En het is voor een deel daginvulling, ik ben gepensioneerd. En sinds het overlijden van mijn man Addy in januari kwamen er nog meer mensen naar me toe met de vraag of ik kan helpen. Zoals de Culturele commissie en het Streekmuseum Reeuwijk aan de Oudeweg. Toen dacht ik “leuk, dan heb ik wat te doen” maar uiteindelijk word ik ook daar weer laaiend enthousiast van. 

Mijn moeder zei altijd “Ik wil mensen best helpen, maar ik ben geen verpleger” Ik wil me na mijn pensionering nog nuttig voelen en mensen helpen maar ze niet verzorgen. Helpen met klussen, boodschappen doen ergens naar toe brengen of aandacht geven met een brief of bijzondere kaart. Ik vind het leuk om bijvoorbeeld mensen die ik heb ontmoet bij het Parkinsoncafé te bezoeken of een kaartje te sturen. Als ik dan via via hoor dat iemand daar blij mee is, dan word ik daar op mijn beurt ook weer blij van.

Waarom heb je voor deze organisaties gekozen?

Veel organisaties kwamen naar mij toe en soms ben ik er gewoon ingerold. Ik had vanuit mijn vroegere functie bij de gemeente een groot netwerk in de regio. Ik ben het meest betrokken bij het dorpsteam en het streekmuseum en daar zie ik ook echt mogelijkheden. Het vraagt ook de meeste tijd en de meeste inspanning. Je loopt weleens ergens tegenaan omdat je dingen ziet die iemand anders niet ziet of nog niet ziet, en dat is een teleurstelling maar dat komt wel, dat optimisme heb ik. 

Ik kom vanwege mijn slechte ogen in het donker niet meer buiten, niet op de fiets en niet met de auto. Een week of 6 geleden toen de tijd omging, had ik lange avonden thuis. Toen kwam het huis wel op me af. Het was stil, leeg en akelig en dan mis je je echtgenoot. Toen dacht ik bij mezelf “ik moet oppassen dat ik niet voor de stilte wegloop” en zorgen dat ik niet meer overal “ja” tegen zeg. Ik merkte aan mijn agenda dat ik afspraken vergat of dubbele afspraken had. Toen dacht ik bij mezelf “nou gaat het niet goed.”. Nu ben ik dus dingen aan het afsluiten en maak ik even een pas op de plaats. Daardoor kan ik me volledig richten op andere vrijwilligersfuncties zoals het dorpsteam. Maar het is allemaal even leuk natuurlijk.