Einde van de ruzie, beter voor iedereen

Dat mensen ruzie maken is van alle tijden. En van alle gezindten. Soms ontbreekt de bereidheid naar elkaar te luisteren en argumenten uit te wisselen. Laten we zeggen dat ruzie onderdeel is van het leven, een natuurverschijnsel dat de lucht kan klaren.

Dat ook binnen een kerkgemeenschap de gemoederen hoog kunnen oplopen, is op zichzelf geen nieuws: de grote variëteit aan (protestantse) kerkgemeenschappen laat zien dat verschil van inzicht ook hier gemeengoed is. Maar eerlijk gezegd ben ik wel verbaasd als de strijd zo wordt gestreden dat leden van dezelfde geloofsgemeenschap zich persoonlijk besmeurd en besmet voelen. Dat is gebeurd binnen de Emmaus Gemeente in Bodegraven, een protestantse kerkgemeente met pakweg 1200 leden. 

Een paar jaar geleden ontstond hier onvrede binnen de kerkelijke leiding. Dat liep blijkbaar zo hoog op dat men er zelf niet meer uitkwam. Een regionale kerkelijke commissie boog zich over het dispuut, velde een oordeel, schreef een rapport en publiceerde dat pardoes. Tot ongenoegen van de betrokkenen, onder wie dominee Bram Tack. Want voordat hij (en zijn collega’s) weerwoord konden geven, lag het advies op straat. De twee dominees moesten vertrekken, er vond als het ware een schoonmaakactie plaats. Als aangeschoten wild bleef Tack - al zestien jaar tot volle tevredenheid in dienst van Emmaus - nog een jaar op zijn post, voordat hij in het najaar van 2021 met vervroegd pensioen (emeritaat) ging.

Deze affaire deed veel stof opwaaien onder de kerkleden. Het tij is nu gekeerd: recent heeft de kerkenraad van de Emmaus Gemeente officieel excuus gemaakt. In een publicatie in het eigen blad meldt de kerkenraad zelf: “Door het proces is reputatieschade toegebracht aan dominee Tack.” Hij krijgt alsnog een officieel afscheid, zodat hij met opgeheven hoofd zijn leven kan vervolgen. Los van het persoonlijke leed geldt: beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. Einde van de ruzie, beter voor iedereen.