Waar begint het?

Omdat het coronavirus veel roet in het eten strooide, heb je nu zo af en toe een zogenaamd inhaalfeestje. Zoals in het afgelopen weekeinde, toen vrienden vierden dat ze 2 jaar geleden 40 jaar waren getrouwd. Een zeer gezellige bijeenkomst, waar vooral veel werd bijgepraat. 

Aan onze tafel begon iemand over de column van vorige week, waarin ik kond deed van een ervaring als fietser met twee voetgangers die vonden dat een bruggetje louter was bedoeld voor voetgangers. Nou, dat bleek koren op de molen: velen hebben minder prettige ervaringen op het fietspad, dat per week voller lijkt te worden. Dagelijks krioelen e-bikes, speed pedelecs, wielrenners, scholieren en ook nog mensen op gewone fietsen door elkaar. Voeg daar wat wandelaars bij en de irritaties liggen voor het oprapen. Een hardloper vertelde dat hij altijd links op het fietspad rent, dan ziet hij fietsers immers aankomen. Maar herhaaldelijk rijden fietsers als het ware op hem in, om op het laatste moment toch maar uit te wijken onder de sissende mededeling: “Rechts lopen, man.” 

Herkenbaar voor anderen, zo bleek. Geldt ook voor het echtpaar dat naast elkaar fietst en obsessief stug doorrijdt als tegenliggers naderen, ze claimen de ruimte. Groepen wielrenners die lak lijken te hebben aan anderen genieten ook niet de populariteitsprijs. De sneller rijdende (elektrische) fietsers irriteren zich aan anderen die ondanks een belletje niet of onvoldoende snel aan de kant gaan. Omgekeerd vormt de groeiende groep elektrorijders een bron van ergernis voor de ‘gewone’ fietsers. Consensus bestaat er over de speed pedelecs, die met snelheden tot boven de 40 km per uur over het fietspad razen: levensgevaarlijk. 

Tja, we kunnen het met elkaar eens zijn dat de gevaren op het fietspad toenemen. Maar dat lossen we alleen op als we elkaar vooral de ruimte gunnen. Waar begint dat?