Stalen kabels en een groene muur

Ineens is ‘ons’ gemeentehuis voorzien van stalen kabels, ze springen behoorlijk in het oog. En, al is dat natuurlijk ook maar een mening, ze ontsieren het aanzicht. Blijkbaar dienen die kabels als leidraad voor de groene aanplant (klimplanten) die aan de voet is aangebracht. Over afzienbare tijd ligt het gemeentehuis deels verscholen achter een groene muur.

Wie bedenkt zoiets? De eerste ‘verdenking’ gaat natuurlijk uit naar bewonersinitiatief Hart in Bodegraven. Die zorgde dat het centrum van het dorp een metamorfose onderging: bestrating aangepakt, gevels opgeknapt, veel groen geplant. Die groep gaf onlangs de spreekwoordelijke pijp aan Maarten, maar kan tevreden terugblikken op het bereikte resultaat. Hoewel, onderhuids schuurt wel het een en ander. Navraag leert dat deze groep niets heeft te maken met de stalen kabels bij het gemeentehuis. Sterker, verafschuwt deze daad. Wat onweerlegbaar bewijst dat samenwerking tussen bestuur en burgers nog wel wat verbetering behoeft.

Initiatiefnemer voor deze daad blijkt ex-wethouder Kees Oskam: in zijn nadagen als wethouder besloot hij hiervoor een speciaal potje aan te wenden. Team Hart in Bodegraven raadde dat af, oordeelde dat het raar is om in een onder architectuur ontworpen gebouw onherstelbare gaten in muren te boren. Saillant: tegelijkertijd werd een aanvraag voor uitvoering een klein groenplannetje van 20.000 euro op het Dorpsplein afgewezen vanwege gebrek aan financiën. Oskam zette stoïcijns door, vond wat geld en leverde kort daarna zijn wethouderszetel in. Vervolgens duurde het ruim een half jaar voordat de opdracht ook werd uitgevoerd, ambtelijke molens draaien gestaag maar traag.

En nu groeit er dus een groene muur tegen het gemeentehuis. Conclusie: je laat een befaamd architect een gemeentehuis ontwerpen, Wim Quist. Maar vervolgens ga je daar op eigen houtje een beetje aan sleutelen. En je negeert het geroemde Burgerinitiatief. Zouden wethouders in hun nadagen niets beters te doen hebben?