Waarom zwijgen?­­

Hoe moeilijk kan het zijn? Een fiks aantal weken geleden legde ik aan de afdeling communicatie de vraag voor hoeveel ingehuurde krachten in 2020 werkzaam zijn geweest bij onze gemeente. Niks bijzonders, volgens de Wet Openbaarheid van Bestuur (WOB) is de gemeente verplicht antwoord te geven. Helaas is dat niet gebeurd.

Eveneens onbeantwoord is de vraag of het klopt dat de naar Hendrik-Ido-Ambacht vertrokken gemeentesecretaris een aanvulling krijgt op zijn salaris vanuit ‘onze’ gemeentekas. Dat kan onderdeel zijn van de afspraken, daar is op zichzelf niks geheimzinnigs aan. Dus waarom zou je de vraag niet beantwoorden? Helaas loopt de afdeling communicatie intern tegen muren op: die informatie moet ergens vandaan komen, maar dat gebeurt blijkbaar niet. Waarbij het kan zijn dat de betreffende ambtenaar er vanwege enorme drukte nog niet aan is toegekomen (in strijd met de wet, maar oké, het zou een verklaring zijn), dan wel dat een bestuurder of een hogere macht binnen het apparaat beantwoording tegenhoudt. Dat zou sowieso raar zijn, want het uitgangspunt van de WOB is glashelder: overheidsinformatie is openbaar, tenzij het persoonlijke beleidsopvattingen, dan wel privacy- of concurrentiegevoelige informatie betreft. Die argumenten gelden niet, de gevraagde informatie valt niet onder die noemers.

Nu rest niets dan speculeren over de reden dat antwoorden uitblijven. Uit eerdere onderzoekjes bleek dat de gemeente ongeveer een kwart van de salarissen uitgeeft aan ingehuurde krachten, zo’n drie miljoen euro per jaar. Interessant is of dit bedrag in 2020 is gestegen dan wel gedaald. Onze gemeente staat er financieel bar slecht voor, de vraag is of dat consequenties heeft voor de slagkracht. En of zich dat vertaalt in meer of minder inhuur van ondersteunende krachten. Blijven er noodgedwongen projecten liggen? Het is onze gemeente, dat mogen we dus best weten. Blijft over: wat moet je hiervan denken, waarom zou je zwijgen?