Foto:

Lafheid is de grootste zonde

wo 16 mrt 2022, 8:02 Column

Als ‘redacteur’ van de schoolkrant leek een pseudoniem wel stoer: stel je voor dat de leiding je kritische stuk niet zou waarderen. Onder pseudoniem publiceren is een logische keus om bijvoorbeeld in een dictatuur je identiteit te verbergen, maar laf als je gewoon wilt verstoppen wie je bent. Of kinderlijke ijdelheid: hoeveel bescherming zou die nepnaam geboden hebben als de rector echt geraakt zou zijn?

Edoch, het gebruik van een pseudoniem is mij bepaald niet vreemd. Als redacteur in vaste dienst van dagblad of magazine leverde ik ook wel bijdragen aan een niet-concurrerend medium. Niet onder eigen naam, dat mocht niet van de hoofdredactie (als ik al toestemming had gevraagd…). En zo ontstonden aliassen als W.A. ter Munt (naar de straat waar we toen woonden), Ben Bodegraven en Ben Reeuwijk. Ik verborg dus mijn echte identiteit, zo belangrijk was die eigen naam blijkbaar ook niet.

Tijden veranderen. Social media bieden onbegrensde mogelijkheden, publiceren kan iedereen die denkt te kunnen schrijven. Noem jezelf uitgever en begin een website, het mag en kan, je betaalt immers zelf. Verschuilend achter een pseudoniem slingeren toetsenbordridders bakken ellende en bedreigingen de wereld in. Dat kan ook schriftelijk: een tijdje terug ontving ik regelmatig onplezierige brieven van (boze) anonieme afzenders uit de hoek van complotdenkers, boos over mijn openbare publicaties: wel de moeite nemen een adres op te zoeken, maar blijkbaar te laf hun naam te noemen. Evenzeer irriteert mij de zich als columnist afficherende schijtluis die onder schuilnaam of anoniem zijn grieven uitstort. Niks erop tegen als iemand op een lokale website door roeien en ruiten de plaatselijke politiek de maat neemt - mits de feiten kloppen, meningen zijn gelukkig vrij - maar doe dat niet anoniem, dat is laf. En zoals Mahatma Ghandi gezegd zou hebben: ‘Lafheid is de grootste zonde.’