Onze donut

Het coronavirus heeft ons laten zien wat we echt belangrijk vinden. Wat we het meeste misten, was persoonlijk contact. Tot ons verdriet mochten we niet samen een verjaardag vieren, gezellig een terrasje pikken en samen sporten. Andere dingen bleken opeens veel minder noodzakelijk te zijn dan we dachten, zoals werken op kantoor. De intelligente lockdown prikkelde onze creativiteit, we ontdekten het digitale vergaderen en snoven schonere lucht.

Het is fantastisch dat de we nu het normale leven kunnen oppakken. Maar wat is normaal? Is het normaal dat we elke ochtend weer in de file staan of dat we merken dat de lucht weer vuiler wordt? Is het normaal dat we vliegen naar verre bestemmingen zonder te denken aan de milieuschade die dat met zich meebrengt? Of gaan we iets veranderen om te zorgen dat de dingen die echt belangrijk zijn, voorop komen te staan.

Dat laatste is de boodschap van de Engelse hoogleraar Kate Raworth. Ze is bang dat het huidige economische model de wereld om zeep helpt. In haar boek “Donuteconomie” pleit zij voor een economie waarin iedereen recht heeft op voorspoed en niemand de natuur mag misbruiken voor eigen gewin. Dat klinkt mooi. Maar kan het ook?

Kate meent van wel. Ze gebruikt hiervoor de donut als beeld. Het gat van de donut is de menselijke ellende zoals honger en armoede. Daar moeten we ver van blijven. Aan de buitenkant van de donut zit de aantasting van de aarde. Ook daar moeten we weg van blijven. Het speelveld is de donut zelf.

Hoe kunnen we in de behoefte van iedereen voorzien zonder dat dit ten koste gaat van de planeet? Dat lukt volgens Kate alleen als we anders naar de economie gaan kijken. We moeten welzijn centraal gaan stellen en niet de materiële welvaart. Dat is ook de les van de afgelopen maanden. Misschien niet splinternieuw, deze gedachte, maar wel één die al velen heeft geïnspireerd. Nu nog iedereen.

Het coronavirus heeft ons laten zien wat we echt belangrijk vinden in ons leven. Wat we het meeste misten, was persoonlijk contact. Tot ons verdriet mochten we niet samen een verjaardag of zoveel-jarig huwelijksfeest vieren, gezellig een terrasje pikken, samen sporten of in een koor zingen. Andere dingen bleken opeens veel minder noodzakelijk te zijn dan we dachten, zoals werken op kantoor. De intelligente lockdown prikkelde onze creativiteit en liet ons het digitale vergaderen ontdekken, schonere lucht ervaren en zingende vogels horen. Veel mensen kregen eindelijk wat meer tijd voor het gezin.

Het is fantastisch dat de we nu langzaamaan weer het normale leven kunnen oppakken. Maar wat is normaal? Is het normaal dat we elke ochtend weer in de file staan of dat we merken dat de lucht weer vuiler wordt? Is het normaal dat we weer allemaal gaan vliegen naar verre bestemmingen zonder ons te bekommeren om de milieuschade die dat met zich meebrengt? Of gaan we iets veranderen om te zorgen dat de dingen die echt belangrijk zijn, voorop komen te staan in ons leven.

Dit is de boodschap van de Engelse hoogleraar Kate Raworth. Ze is bang dat het huidige economische model de wereld om zeep helpt. In haar boek 'Donuteconomie' pleit zij voor een economisch systeem waarin iedereen recht heeft op sociale voorspoed en niemand de natuur mag misbruiken voor eigen gewin. Dat klinkt mooi. Maar kan het ook?

Kate meent van wel. Ze gebruikt de donut als beeld voor wat mogelijk is. Het gat van de donut staat voor de menselijke ellende, zoals honger, ziekte en analfabetisme. Daar moeten we ver van blijven. Aan de buitenkant van de donut zit de aantasting van de aarde, zoals vervuiling en afname van biodiversiteit. Ook daar moeten we weg van blijven. Het speelveld is de donut zelf.

Nu is de vraag: hoe komen we op het punt waarop we in de behoefte van iedereen kunnen voorzien zonder dat dit ten koste gaat van de planeet? Dat lukt volgens Kate alleen als we op een fundamenteel andere manier naar de economie gaan kijken. We moeten welzijn centraal stellen en niet de materiële welvaart. Dat is ook de les van de afgelopen maanden. Misschien niet splinternieuw, deze gedachte, maar wel één die al veel ondernemers heeft geïnspireerd om maatschappelijk verantwoord te gaan ondernemen. Nu nog iedereen.