‘Zorgen voor elkaar, dat is zo belangrijk’

WAARDER – De laatste maanden verdringen wetenschappers uit allerlei disciplines, artsen en verpleegkundigen elkaar in de landelijke media en op tv om hun mening over COVID-19 te geven. Kijk op Bodegraven-Reeuwijk is benieuwd hoe andere zorgprofessionals, en dan vooral in onze regio, deze periode ervaren. Een van hen is Teunie Verhoog, verzorgende bij Groene Hart Thuiszorg.

Teunie werkt al dertig jaar in de zorg, in eerste instantie in de gezinsverzorging en de laatste vijf jaar als verzorgende in de maatschap Groene Hart Thuiszorg. Deze maatschap werkt in de kernen Waarder, Driebruggen, Nieuwerbrug, Bodegraven en Woerden en levert persoonlijke zorg en begeleiding thuis, verpleging en, in samenwerking met de maatschap CMM, oncologische en palliatieve thuiszorg.

Wat is het effect van corona op de organisatie?
“De maatschap wordt bewust klein gehouden, zodat er weinig reistijd is en goede zorg kan worden geleverd, wat ook in deze tijd natuurlijk heel belangrijk is. Het is een heel spannende tijd. Wij zijn een klein team en daardoor kwetsbaar, dus we zijn heel voorzichtig. Als er mensen uitvallen, is het moeilijk dat op te vangen. Onder onze cliënten zijn er tot nu toe gelukkig weinig coronapatiënten geweest. Voor de thuiszorg betekende het wel dat er goede beschermende kleding moest worden gedragen: een schort met lange mouwen, een medisch mondmasker, spatscherm, medische handschoenen, enzovoorts. Uiteindelijk is het met deze patiënten gelukkig goed gekomen. Nu kunnen we volstaan met een mondkapje en handschoenen.”

Merk je angst voor corona bij de meer kwetsbare cliënten?
“Ik bemerk niet zozeer angst voor besmetting - natuurlijk wel een beetje - maar meer angst om terecht te komen in een sociaal isolement. Ik denk dat we hier van geluk mogen spreken dat we in een klein dorp wonen, waar nog sprake is van sociale betrokkenheid. Er is vanuit de kerken bijvoorbeeld vrijwilligershulp opgezet. Mensen kunnen bijvoorbeeld om hulp vragen voor het doen van boodschappen, een gezellig praatje maken, een kaartje ontvangen of hulp krijgen bij het naar de kapper, huisarts of ziekenhuis gaan. Ook wij maken hier gebruik van, in die zin dat wij mensen over deze mogelijkheid tippen.”

Is het moeilijk om de deur achter je dicht te trekken en soms te weten dat je iemand in sociaal isolement achterlaat?
“Ja, dat zie ik zelf ook vaak als een nadeel. Je moet afstand houden. Als mensen heel verdrietig zijn, leg je normaal gesproken even een arm om iemand heen, maar dat kan nu niet. Kinderen zijn nu zo bezorgd om hun ouders dat ze op afstand blijven om hen te beschermen. Aan de andere kant hoor ik vaak van cliënten dat ze zo graag weer even de armpjes van hun kleinkinderen willen voelen. Hun hart wil het heel graag, maar ze staan in dubio of ze dat nu wel of niet moeten doen.”

Hoe ga jij hiermee om en wat doet dit met jou?
“Ik vind het een heel moeilijke tijd. Het is allemaal zo ongrijpbaar, je weet gewoon niet hoe lang het nog gaat duren. Ik denk wel dat alle dingen nou eenmaal gebeuren zoals ze gebeuren. Ik ben gelovig en ik put daar veel steun uit. Het geeft mij rust. Ik weet dat veel mensen hier in de omgeving dat ook zo ervaren en dat geeft verbondenheid en perspectief. Maar de realiteit is dat het virus er is en ik vind dat we dan ook met gezond verstand en secuur met alle maatregelen moeten omgaan. Ik zorg vanuit mijn hart en dat heb ik altijd heel fijn gevonden. Ik ben blij dat ik voor mensen kan zorgen en hoop dat ik dat kan blijven doen.”

Merk je weleens dat mensen zich door de maatregelen verzetten, mopperen of misschien zelfs agressief worden?
“Ja en nee. Ik merk vaak dat mensen het zat worden en het even van zich af willen praten. Ik besteed daar dan ook graag even aandacht aan. Een luisterend oor bieden aan iemand kan dan al heel fijn zijn. Ik heb niet meegemaakt dat mensen boos werden, maar de ene persoon neemt het wel serieuzer dan de andere. Wij leggen daarom heel goed uit waarom we doen wat we doen met betrekking tot de beschermingsmiddelen en dat het voor hun eigen veiligheid is. Mensen begrijpen dat heel goed en waarderen dat wij hen proberen te beschermen.”

Hoe kijken jij en je collega’s naar de nabije toekomst?
“Tja, hoe gaat het verder? We hopen dat we niet ziek worden en daar doen we alles aan. We bespreken ook met elkaar wat het met ons doet, want voor elkaar zorgen, dat is zo belangrijk!”

Tekst: Ans van Heck