‘Wij doen ook maar wat, net als de rest’
En toen zaten we ineens midden in de coronacrisis. Bijna van de één op de andere dag werken we zoveel mogelijk thuis, samen met de kinderen. Pats, boem, alles dicht. Ja, daar zit je dan, met in mijn geval drie kindjes thuis. De redactie vroeg me hoe het er bij ons aan toe gaat. Nou, ik zal je zeggen, wij doen maar wat, net als bijna iedereen denk ik. Verwacht van mij geen ‘kijk-hier-alles-eens perfect-gaanverhaal’. Nee, gewoon een eerlijk kijkje in de chaos van Huize van Uunen in crisistijd.
Even iets over ons. Ik ben Lisanne, 35 lentes jong, vrouw van Sjoerd en moeder van Quinten van 10, Feline van 8 en Lucas van 22 maanden. Ik schrijf freelance voor Kijk op Bodegraven-Reeuwijk en daarnaast had ik bijna een baan. 'Bijna', u leest het goed. Voor de crisis zat ik in de afrondende fase van een sollicitatietraject. Toen zette de crisis alles stil. Achteraf heeft het nog niet hebben van een baan ook zijn voordelen. Het maakt het iets gemakkelijker thuisonderwijs, het totaalentertainment van een peuter(puber) én de rest van het huishouden draaiende te houden.
Het begin
Over dat onderwijs gesproken. Ik weet, we doen dit voor een heel goed doel én we zijn gezond. Ik wil niet klagen. Maar ik ga ook niet zeggen dat alles hier van een leien dakje gaat. De eerste twee weken gingen best oké. De oudste twee waren gemotiveerd om vanuit huis te werken en lekker alle avonden thuis te eten in plaats van tussen sporttrainingen door. De jongste en de hond waren door het dolle heen dankzij alle aandacht. Deze goede stemming compenseerde voor de ICT-problemen die alle nieuwe online systemen met zich mee brachten en de lege schappen in de supermarkt.
Dip
Als volleerd IT-specialist en met een vriezer vol makkelijk eten begonnen we aan week 3. En toen was daar de dip. Niet zomaar een dip, we gingen ‘all the way’. Het schoolwerk werd moeilijker. De kinderen konden het lang niet altijd meer zelfstandig af. De onzekere vraag ‘hoe lang nog zo verder?’ begon te knagen, de lontjes werden korter en het gebrek aan sport, ontspanning en vrije tijd hakte erin. Van nature ben ik nogal een pleaser - ik wil het graag gezellig houden - maar ook bij mij was de lol er wel vanaf. Het bleek toch een uitdaging om alle ballen (half)hoog te houden en de vraag om 'MAMA!' was nog nooit zo groot geweest.
Papa
U mist wellicht een tweede ouder in dit verhaal, en dat klopt. Mijn man is koelmonteur in de voedselindustrie. Zijn werk valt onder de vitale beroepen en hij werkt zo’n 80 uur per week. Heel fijn qua inkomsten, maar ik heb hem zeker gemist de afgelopen weken, al was het maar omdat er weer een andere browser geïnstalleerd moest worden om de Teams-meetings goed te laten verlopen. Ik heb hem ook gemist voor andere, hele basale dingen. Gesprekken met een volwassenen bijvoorbeeld. De wereld wordt best klein als je enkel omringd wordt door kinderen en hun idolen Nijntje en Bumba. En dat Bumba wéér op reis mag, ja, dat weten we nu wel.
Ritmebepalend
Met een peutertje in huis is concentreren op (school)werk écht lastig. We deinen dan ook mee op zijn ritme, dat werkt het beste. Ik probeer hem ’s ochtends lekker af te matten door met hem en de hond een lang rondje te lopen langs twee speeltuinen. Dan kan hij daarna even onderuit voor de tv, zodat ik me kan verdiepen in de cirkeldiagrammen en vervoegingen waar die andere twee in de tussentijd alvast aan begonnen zijn. Ondertussen voorzie ik iedereen van een natje en een droogje. Natuurlijk staat meneer altijd precies weer aan je been als er een lokale huiswerkcrisis uitbreekt. Wanneer ging hij ook alweer naar bed?
Pauze…
Na de lunch is het zover, Lucas gaat naar bed. Een goed moment om de kids op weg te helpen met de volgende (digitale) les en daarna zelf even op te laden. De eerste crisiswerken probeerde ik tijdens zijn slaapje alles tegelijk te doen: huishouden, schoolwerk en eigen werk. Dat was niet vol te houden, echt niet. Mijn kind werd uitgerust wakker, maar mama hing ondertussen met haar tong op haar knieën. Om te voorkomen dat ik zelf in een heks verander, ga ik nu ook even ‘out’. Een half uurtje liggen, oordoppen in, screens dicht en verder helemaal niets. Dan kan ik er daarna weer een soort van tegen.
Inmiddels weten we dat na 11 mei de wereld er weer wat anders uit gaat zien. Praktisch is het voor ons niet - ze gaan om en om naar school - maar c’est ca. Een achterstand hebben we vermoedelijk allemaal, evenals zorgen over onze gezondheid en de (financiële) toekomst. Mijn ervaring van de afgelopen weken is echter dat we nóg flexibeler en veerkrachtiger zijn dan we zelf dachten.
Vakantie
Inmiddels is de meivakantie bijna voorbij. Die bordspelletjes die heel Nederland al dagelijks schijnt te spelen, moeten wij nog steeds afstoffen. De administratie is nog steeds niet bijgewerkt, maar ach, we zagen wél alle afleveringen van Meester Freek en de school.tv-aanbevelingen van onze fantastische meester, een prachtexcuus voor een overdosis schermtijd. Best educatief verantwoord toch?
Foto’s: Ik zie zoveel gestylde thuiswerkfoto’s dat ik me bijna schaam deze te plaatsen, maar wees eerlijk, dit is realiteit. Een tafel voor schermen en een peuter die ook op een toetsenbord wil rammen (NEE!). En als ik moet schrijven? Dan zoek ik de rust op van de kamer van mijn dochter. Koe en eenhoorn troosten mij met de gedachte dat die kamer ooit weer netjes zal zijn (als ze het huis uit gaat of zo).
Tekst en foto’s: Lisanne van Uunen
