Ingezonden brief

20 oktober 2020, 16:20

Jammer

Maar wat mij meer treurig stemt, is dat bovengenoemden verwijzen naar het VN-verdrag voor de Rechten van Personen met een Handicap als ijkpunt voor hun handelen, en vervolgens slechts een deelonderwerp voor een doelgroep uitkiezen, namelijk 'toegankelijkheid', en alle andere onderdelen van het verdrag schromelijk verwaarlozen!

“Is dat belangrijk?" vraagt u. Als je het uit bestuurlijk oogpunt bekijkt wel: het VN-verdrag is geratificeerd. Dat wil zeggen: Nederland heeft toegezegd de onderdelen van dit verdrag in de alledaagse praktijk vorm te geven. Maar die rechten... die kent de gemeente Bodegraven-Reeuwijk niet. Die wil ze ook niet kennen. Een stellige uitspraak? Enkele jaren geleden is daartoe binnen het gemeentehuis de oproep gedaan. Er is niet op gereageerd. Onbegrijpelijk? Inderdaad. Maar dat past in het verzwakte politieke bestel.

Het past ook vanuit praktisch oogpunt. Want als je rustig overweegt wat al die rechten inhouden, krijg je heel veel vragen; vragen over wonen, sporten, steun, werk, ontspanning van mensen met een handicap. Als wethouder kees Oskam zegt: “We moeten mensen met een beperking overigens niet als hulpbehoevend zien, dat zijn ze niet." Dan geeft hij duidelijk aan dat hij mensen met een handicap niet kent. En dan toch menen in de geest van het VN verdrag te handelen? Treurig.

Is dat het ergste? Misschien niet. Beide medewerkers van de gemeente Bodegraven-Reeuwijk doen een zwaar beroep op de burgers. Terecht! En tegelijkertijd een onaanvaardbare afschuifmethode... De gemeente = de overheid = verantwoordelijk. In ons dorp wordt de ‘verantwoordelijkheid’ voor de uitvoering van de rechten omgebogen tot het begrip 'regie'. En een regie zonder inhoud en richting stelt niets voor. Het VN-verdrag vraagt daadwerkelijk handelen ten goede van de zwaksten in onze samenleving. Helaas heeft onze gemeente daar geen boodschap aan. Zij zucht vooral onder de tekorten op het Sociaal Domein.

Alles overziend resteert het gevoel: de politieke partijen hebben nauwelijks belangstelling voor de minste 15% van de burgers. Dit college vindt het geen taak het VN-verdrag uit te voeren.

Wim van Kempen

Treurig

Vorige week stond er op de gemeentepagina in de Kijk op Bodegraven-Reeuwijk een artikel over de ‘inclusieve samenleving'. Een wethouder en een ambtenaar vertelden over hun aanpak om ‘een inclusieve gemeente' te worden. Ze richtten zich daarbij vooral op fysieke maatregelen, zoals de toegankelijkheid van de openbare ruimte. Dat klinkt mooi, maar het is niet waar. Van dichtbij weet ik van de laksheid van de gemeente, waardoor zoiets simpels als het hegvrij maken van een openbare stoep resulteert in het eindeloos aan de bel trekken. Totdat je een ambtenaar treft die het begrijpt en reageert door actie te ondernemen. Hoezo echt toegankelijkheid bevorderen?

In het artikel op de gemeentepagina gaat het om het pogen in de openbare ruimte - waarvan geen goede omschrijving voorhanden is - de obstakels te verwijderen. Is de gemeente daarin geslaagd? Kijk maar eens rond. Maar wat mij meer treurig stemt, is dat bovengenoemden verwijzen naar het VN-verdrag voor de Rechten van Personen met een Handicap als ijkpunt voor hun handelen, en vervolgens slechts een deelonderwerp voor een doelgroep uitkiezen, namelijk 'toegankelijkheid', en alle andere onderdelen van het verdrag schromelijk verwaarlozen! "Is dat belangrijk?" vraagt u. Als je het uit bestuurlijk oogpunt bekijkt wel: het VN-verdrag is geratificeerd. Dat wil zeggen: Nederland heeft toegezegd de onderdelen van dit verdrag in de alledaagse praktijk vorm te geven, een praktische toepassing te geven. Om dat te doen moet je wel weten over welke rechten het gaat. En... dat weet de gemeente Bodegraven-Reeuwijk niet. Dat wil ze ook niet weten. Een stellige uitspraak? Enkele jaren geleden is daartoe binnen het gemeentehuis de oproep gedaan. Er is niet op gereageerd. Onbegrijpelijk uit bestuurlijk oogpunt gezien? Inderdaad. Maar dat past in het verzwakte politieke bestel. Maar ook het past ook vanuit praktisch oogpunt. Want als je rustig overweegt wat al die rechten inhouden - en dat is nodig, want het gaat om je eigen inwoners - krijg je heel veel vragen; vragen over wonen, sporten, steun, werk, ontspanning van mensen met een handicap. Wel gelezen? Echt begrepen?

Als wethouder kees Oskam zegt: “We moeten mensen met een beperking overigens niet als hulpbehoevend zien, dat zijn ze niet." Dan geeft hij duidelijk aan dat hij mensen met een handicap niet kent. En dan toch menen in de geest van het VN verdrag te handelen? Treurig.

Is dat het ergste? Misschien niet. Want als u het artikel op de gemeentepagina hebt gelezen zal het opgevallen zijn dat de beide medewerkers van de gemeente Bodegraven-Reeuwijk een zwaar beroep doen op de burgers. Terecht! En tegelijkertijd is het een onaanvaardbare afschuifmethode... “Als jullie de gehandicapten helpen, komt alles goed!" Nee, dat zegt het VN verdrag niet. De gemeente = de overheid = verantwoordelijk. In ons dorp wordt de taak van de overheid bijzonder beperkt; de verantwoordelijkheid voor de uitvoering van de rechten wordt omgebogen tot het begrip 'regie'. En een regie zonder inhoud en richting stelt niets voor. Het VN-verdrag vraagt daadwerkelijk handelen ten goede van de zwaksten in onze samenleving. Helaas heeft onze gemeente daar geen boodschap aan. Zij zucht vooral onder de tekorten op het Sociaal Domein. Alles overziend resteert het gevoel: de politieke partijen, die immers het bestuur leveren, hebben nauwelijks belangstelling voor de minste 15% van de burgers. Het college is niet echt geïnteresseerd in een beleid voor bijzondere groepen, zoals gehandicapten, ouderen, etc. Dit college vindt het geen taak het VN-verdrag uit te voeren.

Wim van Kempen