'Voor mij ontbrak vooral een soort houvast'
Lees verder van voorpagina.
In het begin wilde ik die laatste 150 meter toch nog lopen, want ik dacht dat ik dan conditie opbouwde en het elke dag een stukje beter zou gaan. Maar dat was niet zo, het ging niet beter. Toen heb ik geleerd naar mijn lichaam te luisteren. Toen pas begon ik mezelf die vragen te stellen: 'Waar komt dit vandaan?, 'Waarom is dit lijf zo ingewikkeld?' en 'Waarom blijf ik zo moe?'. Ik heb niet overal antwoorden op gevonden, maar ik ben toen wel aan een zoektocht begonnen.”
Wat hield die zoektocht in?
“Ik ben gaan experimenteren wat goed voelde en waar ik van opknapte. Ik ging dus veel meer handelen vanuit mijn gevoel. Langzaam begon ik te merken dat ik me het meest ontspande als ik gewoon wat ging lopen; dan maar lopen in plaats van naar de sportschool. En als het vandaag niet lukt, dan misschien morgen, of overmorgen of volgende week.”
Heb je daar begeleiding in gehad?
“Nee, niet echt. Het is heel ingewikkeld om daar je weg in te vinden. Voor mij ontbrak vooral een soort houvast, want met mijn ongeduld en drive dacht ik met een week of zes revalideren wel weer hersteld te zijn. Maar ik bleef moe en ondanks allerlei onderzoeken werd er niets gevonden. 70 procent van de kankerpatiënten heeft later nog last van de gevolgen, waaronder erge vermoeidheid. Waarom weet niemand, maar het is een feit. Als iemand mij had verteld dat ik daarmee moest leren leven, dan had dat mij veel tijd en moeite gescheeld. Daarom ben ik ook gaan schrijven, ik heb dingen opgeschreven waarvan ik denk dat mensen er iets aan kunnen hebben.”
Was dit voor jou ook een vorm van verwerking?
“Ja, zeker het beschrijven van de eerste periode van mijn ziekte, maar ook de periode daarna. De tweeënhalf jaar die ik nodig heb gehad voor mijn herstel, hebben me een hoop geleerd. Dat proces ben ik ook gaan toepassen in mijn werk. Ik maak nu bewuste keuzes: waar en in wie wil ik mijn energie stoppen en wat wil ik bereiken? Het einddoel is belangrijker dan de weg ernaartoe. Ik heb daardoor een soort hernieuwd evenwicht gevonden met veel toegevoegde waarde. Ik ben er, ondanks de beperkingen die er nog steeds zijn, heel gelukkig mee en ik gun dit ook andere mensen, zonder dat ze kanker krijgen. Het grootste deel van mijn boek gaat daarom niet over ziek zijn, hoewel het zeker houvast en perspectief kan bieden aan mensen die wel ziek zijn of ziek zijn geweest.”
De aanleiding voor 'Dwars door alles heen' was kanker, maar het is vooral een boek over balans in je leven krijgen, orde scheppen in chaos, prioriteiten stellen, op je gevoel vertrouwen en emoties toelaten. Kortom, een boek voor iedereen.
Tekst en beeld: Ans van Heck
