Woningbouwadvies voor het nieuwe college

Ingezonden Ingezonden brief

Een jong stel, waarin de partners allebei werken en dat ruim 50.000 euro heeft gespaard (wat op zichzelf al een wonder is), kan zonder een flinke financiële bijdrage van de ouders geen hypotheek afsluiten om een eenvoudige en kleine rijtjeswoning te kopen. Die is tegenwoordig namelijk al snel 300.000 euro. Een eigen woning is duidelijk geen recht en vanzelfsprekendheid meer, maar een privilege van de rijken. Schandalig! Dit is een zeer slechte ontwikkeling voor onze maatschappij en dus ook Bodegraven-Reeuwijk. 

Zo goed als alle politieke partijen hebben gelukkig oog voor deze nood. Want er is echt sprake van een crisis. De oorzaken zijn legio, maar de belangrijkste is het gebrek aan leiderschap op dit vlak. In Bodegraven liggen al tientallen jaren terreinen te wachten op bebouwing. Denk aan het Blokkerterrein, de koekjesfabriek, de voormalige Welkoop, de rotte kies in de Van Tolstraat en  de voormalige Timmerfabriek Oudenrijn - en de lijst is nog oneindig veel langer. Wordt hier door huidige en voorgaande colleges dan niet aan gewerkt? Jazeker, en ze doen dat zeer zorgvuldig en goed; maar dat is precies waar het fout gaat. We moeten niet dingen goed doen, maar de goede dingen doen. Er wordt veel goed gedaan, maar we komen geen steek verder. Volledigheid en correctheid zijn de concurrent geworden van dat wat belangrijk en nodig is. Met als gevolg: geen huizen. De urgentie is bekend, maar komt niet verder dan het koele verstand en de kille afweging. Het is nog steeds geen zaak van het hart. Ik heb nergens de afgelopen jaren gemerkt dat de colleges daadwerkelijk strijden voor meer huizen. Geen houding van: als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. 

Geen overwinning zonder strijd. En daarbij betekent strijd ook grenzen verleggen en de confrontatie zoeken met dat wat er minder toe doet, maar woningbouw wel in de weg staat. Als het komende college niet in staat is te zorgen dat bovenstaande locaties en vele anderen zijn bebouwd, is dat een enorm brevet van onvermogen. Het college zal uiteraard zeggen dat het aan van alles ligt - regelgeving, Den Haag, bouwkosten, grondeigenaren, etc. - en dat zij er alles aan hebben gedaan. Bla, bla, bla, bla, bla - managers zijn het dan, die onze stem niet waard zijn. 

Voor het nieuwe college daarom een advies ten aanzien van de portefeuille woningbouw: streef naar relevantie in plaats van volledigheid. Durf, met draagvlak binnen de raad, creatief en transparant om te gaan met aanbestedingsregels en wetgeving. Durf hiervan af te wijken met het oog op het snel bouwen van betaalbare woningen. Handel altijd naar de geest van de wet, maar laat je niet remmen door de kleine lettertjes. Word flexibeler met het bestemmingsplan, zoek de randen op. Zoek samenwerking met provincie en desnoods de confrontatie. Durf heilige huisjes zoals parkeernormen, welstandseisen en bouwhoogten ter discussie te stellen. En tot slot, toon lef en leiderschap als bezwaarmakers met oneigenlijke nihilistische bezwaren de woningbouw frustreren.

Ben ik een ontwikkelaar of bedrijf met woningbouw belangen? Nee. Ben ik voor het overtreden van wetten? Nee. Maar het wordt echt tijd dat we niet roepen en discussiëren dat er een crisis is, maar dat we in de crisisstand komen en daarnaar gaan handelen. Het wordt hoog tijd!

Ronald Schilt