‘We hebben hard gewerkt én veel lol gehad’

REEUWIJK

Ze zaten alle twee op de lagere school bij de nonnen op het dorp. Ria (1935) bij de meisjes en Wim (1934) bij de jongens. Ze werden strikt gescheiden, zelfs tijdens het buitenspelen. Stiekem was er wel briefjescontact, maar daar werd afwijzend op gereageerd door de nonnen - zelfs met straf. Ria vertelt smakelijk en Wim vult lachend aan. Wanneer het nou echt wat werd, dat weet Ria niet meer, maar Wim wel: tijdens de carnaval, daar, in de hoek van de feestzaal van Amicitia. Ze zullen vast niet het enige stelletje zijn geweest bij wie de vonk oversprong daar op de dansvloer. Maar of ze allemaal een 60-jarig huwelijk hebben gehaald, valt te bezien.

door Marlien van Leeuwen

Wim was bevriend met Peter, de broer van Ria. Hij kwam regelmatig
’s avonds kaarten. Sappig detail van Ria: “Elke avond werd de rozenkrans gebeden bij Wim thuis na het eten en bij ons voor je naar bed ging. Dus Wim bad elke avond twee keer de rozenkrans.” De anekdotes over bidden op je knieën, biechten en zo meer poppen één voor één op. Het waren serieuze zaken voor ouders, maar voor de kinderen lag dat anders. Lachend vertelt Ria hoe ze zittend op hun knietjes het Weesgegroet Maria prevelden en onderwijl met de schaduwen van hun vingers ‘vochten’ op de muur. Met een happende beweging met haar vingers doet ze voor hoe dat ging. De toon is gezet voor een vermakelijk interview.

Jeugd

Wims vader teelde groente en dat leverde goede inkomsten op, maar was wel hard werken, ook voor de kinderen. De laatste klas van de lagere school zat er niet in voor Wim, want er waren handen op de tuin nodig. Ria’s vader was boomkweker, een luxeproduct in die tijd. Daarmee verdiende hij ook minder. Ria ging direct na de lagere school bij Jan Vermeulen werken van ‘s morgens acht tot ‘s avonds zeven voor vijf gulden per week. Ria: “Maar ik mocht wel twee keer per dag mee-eten.”

Woningnood

Er heerste woningnood toen Wim en Ria samen een huis zochten. Ze hadden toen vijf en een half jaar verkering, vertelt Wim. Of niet? De duur van die verkeringstijd wordt even betwist. Het was nog een keer uit geweest. Ria lachend: “Voor hem een ander hoor, maar hij kwam toch weer terug.”

Op 17 oktober 1961, de grote dag van de verhuizing, kwam de regen met bakken uit de lucht. Ook Ria’s ouders en inwonende tante hielden het niet droog. Ria was de op één na laatste van de acht kinderen die de deur uitging. Bij Wim lag dat anders: hij was één van elf kinderen en elke mond moest gevoed (twee emmers aardappelen per dag), gekleed en gehuisvest worden. Daarbij moesten de wasmachine, koelkast en al die andere handige huishoudelijke apparaten nog worden uitgevonden.

Albert Schweitzerstraat

De eerste tien jaar van hun huwelijk woonden ze in een koophuis aan de Albert Schweitzerstraat. Als je uit het raam keek, zag je de koeien lopen. Alle vier de kinderen (William, Piere, Angela en Miranda) zijn er geboren. Vier in tien jaar tijd. “Al de kinderen uit de buurt kwamen altijd bij ons spelen. Eén van die kraamzusters heeft ze eens weggestuurd omdat ik moest rusten,” vertelt Ria. “Maar die moeders, het waren niet mijn types.” Wim had er geen last van. Hij werkte op de tuin. “Maar ik was - en ben nog altijd - meer op het dorp gericht.”

De tuin van Wim lag aan de Nieuwdorperweg: een perceel van 1,6 hectare groot. Teelt onder platglas werd vervangen door kassen. In de kassen werden tomaten en komkommers geteeld. Achter de kassen aan de slootkant stond de rabarber. Op de koude grond stond andijvie, bloemkool, pronkers, snijbonen en spinazie. In de wintermaanden werd de witlof in de kassen getrokken. Wim: “De jongens zijn naar de markt gegaan. William moest toen nog 21 worden. Uiteindelijk ben ik hen op de markten gaan helpen.”

Kattenkwaad

Het hele interview is doorspekt met verhalen over kattenkwaad. Klompen bij de deur waar een laagje water in werd gedaan, net genoeg om natte voeten te krijgen. Ria die als puber een verbod kreeg om de gemeente nog uit te gaan. Te laat thuis. Wel naar de carnaval en niet naar die ene vriendin. Weddenschappen: ‘als wij zien dat jij in de sloot springt, krijg je een tientje’ en natuurlijk draaide iedereen zich om als de onfortuinlijke sprong. Eindeloze verhalen en allen even vermakelijk.

Zowel Ria als Wim zijn het er over eens: ze hebben hard gewerkt én veel lol gehad. “We zijn bevoorrecht!” Ze hebben hun jubileum in de Brug gevierd met het hele gezin - kinderen, kleinkinderen (negen stuks) en achterkleinkinderen (de vijfde is op komst) - aangevuld met familie en vrienden. Natuurlijk is de (loco-)burgemeester ontvangen in hun zonnige woning aan de Kaarde, net als de brief van de koning en koningin.