Kleermaker uit Syrië ziet ‘het licht’ in Bodegraven

BODEGRAVEN - Er snorden destijds zo’n tien naaimachines in het atelier van de oom van Ziad in Syrië. Van hem leerde hij het vak vanaf 1989. Jurken, broeken, jasjes, alles kwam onder zijn naaimachine vandaan. Vervolgens werkte Ziad zo’n 10 jaar als chef bij Casucci, een internationaal modemerk voor dames- en herenkleding. Vanaf 2008 startte hij zijn eigen naaiatelier en volgde een opleiding om ook patronen te kunnen tekenen. En toen brak in 2011 de oorlog in Syrië uit.

door Marlien van Leeuwen

In zijn naaiatelier La Lumière in de Kerkstraat in Bodegraven vertelt Ziad over zijn reis naar Europa. Details blijven achterwege, die zijn te pijnlijk. “Het was beter voor mij en mijn gezin Syrië te verlaten,” begint Ziad zijn verhaal. Zijn Nederlands is opvallend goed. “Op het moment dat IS zich in de oorlog mengde, veranderde alles. Tot die tijd hadden we het goed: een eigen huis, een eigen naaiatelier, een zoon en een dochter; alles klopte. Dat veranderde in een tijd waarin het leven duur werd en vooral onveilig.”

Vier maanden reizen

In september 2014 verliet Ziad zijn land, zijn vrouw en kinderen achterlatend. “Ik begon mijn reis naar Turkije. Vandaar ging ik met de boot naar Griekenland, waar ik in een hotel in Athene verbleef. Dat stuk van de reis nam zo’n vier maanden in beslag. In Athene verbleef ik drie maanden. Daarna kon ik doorreizen naar Nederland.

Hij reisde in een groep van zo’n tien man van allemaal verschillende nationaliteiten. “Soms konden we een stuk meerijden, de rest liepen we. Soms sliep ik onder de sterrenhemel. Dat stuk van mijn reis heeft zes maanden geduurd.”

Enkeltje Ter Apel

Eenmaal in Nederland aangekomen, kreeg Ziad bij de vreemdelingenpolitie een treinkaartje voor Ter Apel. “Daar waren aardige mensen die mij met van alles geholpen hebben. Daar leerde ik Nederlands.” 

Ziad heeft kennelijk een talenknobbel; hij spreekt Syrisch, Frans, Engels nu ook Nederlands. “Niveau A1 en A2 vond ik niet moeilijk. Ik slaagde ook voor de inburgeringscursus. Ook die vond ik niet moeilijk.” Taalniveau B1 is nog van een iets hogere categorie te zijn, volgens Ziad begint dan pas de echte taal.

Gedreven

“Ik wil mijzelf ontwikkelen,” legt Ziad zijn gedrevenheid uit. “Zo ben ik via via ook altijd aan werk gekomen.” Voor het Rotterdamse modehuis Afangaro tekende en naaide hij galajurken. Ook bij Marnas Confectie in Amsterdam liet hij de naaimachine op volle toeren werken, en vervolgens weer in Wormerveer.

Zijn aandacht werd getrokken door een advertentie van een naaiatelier in Bodegraven. De eigenaar daarvan was overleden en dat gaf Ziad de kans weer zijn eigen naaiatelier starten. Dat deed hij in januari van dit jaar. Naast reparatie van kleding tekent Ziad op verzoek patronen voor eigen ontwerpen. En als service kun je er je kleding wegbrengen om te laten stomen. 

Waar komt de naam van zijn zaak, ‘La Lumière’ (Frans voor ‘het licht’) vandaan? “Het is niets speciaals,” lacht Ziad. “Ik was bij de Kamer van Koophandel en moest een naam verzinnen. Dit kwam als eerste in mij op.”

Gezinshereniging

Een jaar na de vlucht vanuit zijn geboorteland is het gezin van Ziad overgekomen. Dat was in 2015. Zijn zoon was toen 17 jaar en zijn dochter 13. “In de eerste periode was het niet makkelijk voor hen,” haalt Ziad die herinnering op. “Ze konden niet direct naar school en moesten de taal nog leren.” Inmiddels begint zijn 25-jarige zoon aan het laatste jaar van de hbo (IT) en zijn dochter gaat naar 4 mbo (zorg). Zo hebben ze allemaal hun draai gevonden.