Labbekakkerig

Wat is er toch aan de hand? Waarom bekruipt je steeds vaker het gevoel dat bestuurders in onze gemeente graag wegkijken als het moeilijk dreigt te worden? Want wat is het oorverdovend stil gebleven in de politiek, nadat duidelijk is geworden dat het met de huisvesting van arbeidsmigranten in onze gemeente goed mis is.

Eerst terug naar najaar 2018. Toen ontstond grote onrust over een plan om honderden arbeidsmigranten op één plek te huisvesten. Dat plan ging van tafel. Naar goed Hollands gebruik werd een commissie ingesteld om een passende oplossing te vinden. De gemeente besteedde dit volledig uit. Natuurlijk heeft dat ellendige virus zand in de raderen gestrooid, maar nu we eind 2020 naderen is nog geen enkel zicht op een uitkomst.

Wel is duidelijk geworden dat niemand eigenlijk weet hoeveel migranten in onze gemeente wonen. Om daar (eindelijk) meer zicht op te krijgen is de Omgevingsdienst Midden-Holland (ODMH) ingeschakeld voor een onderzoek. Telefonisch is 31 regionale en lokale uitzendbureaus gevraagd of en waar ze arbeidsmigranten huisvesten. De ODMH neemt nu zo’n tachtig plekken onder de loep om, zoals dat heet, inzicht te krijgen in ernst en omvang van illegale kamerbewoning. Tussen juni en september zijn 33 locaties bekeken, op maar liefst 17 adressen zijn misstanden aangetroffen.

Vanwege corona ligt het project sinds 1 oktober weer stil. Wel is een zogenaamde handhavingsprocedure gestart op de adressen waar overtredingen, bijvoorbeeld brandveiligheidseisen, zijn geconstateerd. Dat is toch erg, het gaat hier om medemensen. Sinds de discussies over de vestiging zijn losgebarsten, weten we dus nog steeds niet om hoeveel migranten het gaat, maar wel dat in elk geval een aantal onder (zeer) onveilige omstandigheden woont. En de procedure om met elkaar tot een oplossing te komen verloopt stroperig. Labbekakkerig gedrag leidt echt tot niks, wanneer toont het bestuur leiderschap?