Reünie doet Verkerk Elektro herleven

Reeuwijk - Ooit reden er van die groene busjes met wit logo Verkerk Elektro door Reeuwijk en omstreken. Inmiddels is Pieter Verkerk alweer jaren gestopt. Maar 'die jongens' die zijn hem en zijn vrouw Elly nog niet vergeten. De sfeer binnen het bedrijf moet ook goed zijn geweest, want anders tuig je als personeel geen reünie op voor je oud-werkgever. "De jongens hadden dat bedacht, in ons hoofd was dat nooit opgekomen." Een nuchtere man, die Pieter Verkerk.

Aan zijn keukentafel vertelt Pieter Verkerk zijn levensverhaal dat voor een groot deel bepaald werd door elektriciteit en alles wat daarmee te maken had. Pieter: "Als kind woonde ik aan de Platteweg. Mijn oudere broer was elektricien en nam soms wat van die ouwe zooi mee en ik knutselde dat dan graag in elkaar; stekkers, schakelaars. Van huis uit hadden we het niet breed, de enige manier om wat in te brengen was door zelf ook te gaan werken. Op mijn veertiende, na de lagere school ben ik gaan werken."

Avondschool

Geld om te gaan leren was er niet. Overdag werken en 's avonds naar de avondschool. "Als ik had kunnen kiezen was ik graag boswachter geworden. In 1971 zijn Elly (van de Boogaard) en ik getrouwd. Op dat moment werkte ik bij de firma Nieveld. En in mijn eigen tijd kluste ik regelmatig bij. De boekhouder van het bedrijf, Cock Poll, had ik verteld dat ik graag voor mijzelf wilde beginnen. Schroeven draaien en draadjes trekken, dat had ik wel onder de knie, maar die papieren rompslomp zag ik niet zitten. Op een dag kwam Cock naar mij toe en hij zei, je staat ingeschreven bij de Kamer van Koophandel, toen kon ik niet meer terug. Zo zijn we in 1977 begonnen."

Ford-busje

"Bij Adriaan Hoogendoorn aan de Platteweg huurde ik een loodsje waar de materialen werden opgeslagen. Voor ik 's morgens aan het werk ging, dronk ik bij Adriaan een kopje koffie. Van Leo de Jong van de Platteweg had ik een Ford-busje overgenomen. Het had nog zo'n accu die van lood was en die met water bijgevuld moest worden. Als de auto weer eens niet wilde starten, vroeg ik bij mijn klanten om water en kreeg hem zo weer aan de praat."

Werk binnenhalen was geen probleem. "Daarnaast werkte ik een paar dagen per week voor Carlier. De Reeuwijkse elektricien van toen. Het liep best goed en na een jaar heb ik mijn oud-collega Jan den Os gevraagd om bij mij te komen werken. De zaken bleven goed gaan. Zo ongeveer elk jaar kwam er weer een monteur bij. Stuk voor stuk fijne mensen, van wie later velen voor zichzelf zijn begonnen."

Laddertje onderuit

"Het werd te groot, 's morgens op de koffie bij Adriaan kon niet meer. In 1988 hebben we het pand aan de Einsteinstraat op bedrijventerrein Zoutman gekocht. Het was ook de tijd dat mensen het prettiger vonden als ze met één bedrijf te maken hadden. Als je een stopcontact kwam repareren, vroegen ze of je het kraantje ook wilde zetten. Zo zijn we er loodgieterswerk bij gaan doen. We werkten hoofdzakelijk bij particulieren. Af en toe eens een winkeltje of een loodsje. Elly deed de administratie en in de kantine zorgde ze elke vrijdagmiddag voor een gezellig hapje en drankje met elkaar. Op het hoogtepunt moest ook zij er iemand bij hebben, dat werd mijn zus Annie."

Babyboom

"Rond mijn 57ste kreeg ik de kans om het bedrijf te verkopen. Ik ben van de babyboom, dus dacht tegen de tijd dat iedereen 65 is, dan komen er veel meer bedrijven te koop. Uiteindelijk is het bedrijf failliet gegaan. Het is jammer dat het zo gegaan is, maar ik kan er niet om kniezen. Wij hadden een goede boterham en altijd veel schik gehad samen met de medewerkers. Nu doe ik vrijwilligerswerk bij Natuurmonumenten; ben ik toch nog een beetje boswachter geworden!'

Tekst: Marlien van Leeuwen