John Dys keert terug naar zijn roots

Bodegraven - John Dys, succesvol zakenman in Vancouver, is weer even teruggekeerd naar zijn roots. Als Gerrit Jan Dijs is hij in Bodegraven geboren op 31 december om 18.50 uur. "Mijn moeder wist het altijd heel goed, vlak na mijn geboorte gingen de kerkklokken luiden van de Dorpskerk aan de overkant. Het straatbordje met daarop Kerkstraat hangt trouwens in mijn kantoor in Vancouver," vertelt hij met pretogen. "Mijn vader was wagenmaker en mijn moeder runde de sigarenzaak op de begane grond van ons huis.
En dat terwijl zij niet rookte, kan je het je voorstellen?"

Over dit en nog veel meer belevenissen uit zijn jeugd heeft John Dys het boek 'Mijn leven's verhaal - Vol met leven & vol met hoop' geschreven. Niet voor het geld, meer om het aan zijn kinderen en kleinkinderen te kunnen laten lezen. Ook heeft hij het zelf vertaald naar het Engels, om als cadeautje aan zijn zakenrelaties te kunnen geven. De Nederlandse versie is alleen te koop bij de Read Shop Karssen, voor € 9,95.

Pannenkoeken-restaurants

Hij heeft zijn hele jeugd op de Kerkstraat gewoond. Als jongeman is hij het leger ingegaan en hij heeft samen met zijn jeugdvriend Teye de Vries in Noorwegen van alles meegemaakt. Het was het in die tijd vrijwel alleen mogelijk om het leger uit te komen wanneer je emigreerde. Dat hebben ze samen in 1955 dan ook gedaan, naar Canada. Het leger betaalde de vlucht naar Canada en met 50 dollar als startgeld zijn ze daar in de bossen gaan werken. "Ik heb van alles gedaan en ook bull­dozers leren rijden. Het was hard werken, maar een mooie tijd. Na een ongeval moest ik in de stad blijven en had ik een baantje in de horeca gevonden, hamburgers bakken! In 1970 kreeg ik mijn eigen bedrijf, we hadden hamburgers en kip toen. In 1974 was ik vanwege het trouwjubileum van mijn ouders overgekomen. We gingen voor het eerst uit eten, in de Lage Vuursche aten we pannenkoeken. Nou dat was wat hoor! Ik was gelijk verknocht en zei tegen mijn ouders; die ga ik ook verkopen in Canada.
In de loop der jaren zijn er veel van mijn zussen overgekomen om bij mij in de zaak te werken en is het uitgegroeid tot een franchiseketen met 20 pannen­koekenrestaurants in British Columbia. Mijn oudste dochter heeft nu de dagelijkse leiding, samen met mijn Canadese zakenpartner."

In 1988 is zijn huidige vrouw, Odilia Steenbergen, vanuit Bodegraven naar Canada geëmigreerd en zij kwam toevallig in één van zijn restaurants aan het werk. Vier jaar later zijn ze in het stadhuis van Gouda getrouwd. "Omdat mijn vrouw flink jonger dan ik is, mocht ik mijn schoonouders tutoyeren. Daar waren mijn zwagers best een beetje jaloers op," zegt John lachend. "Het boek heb ik zelf met één vinger getypt, de foto's heb ik ook zelf uitgezocht. Hierbij kreeg ik steun van de Historische Kring en Cock Karssen. Odilia heeft de vormgeving verzorgd en een schoondochter heeft de omslag gemaakt. Het was nog flink stressen om het op tijd klaar te krijgen. Twee weken voor het drukken bleek het formaat van het boek te zijn veranderd. Odilia heeft tot ver na middernacht alles nog aangepast. Ik kan ook echt niet zonder haar. Ze doet alles voor me en ondertussen is ze heel druk bezig met haar studie sociale psychologie, ze wil uiteindelijk professor worden."

Hendrik Groen

"Weet je trouwens hoe ik op dit idee kwam? Door 'Het geheime dagboek van Hendrik Groen'. Toen ik dat las. wilde ik ook mijn eigen verhaal opschrijven. Ik ben inmiddels bezig met mijn tweede boek, dat zal over mijn leven in Canada gaan en hoe ik daar terecht kwam vanuit Noorwegen."

"Mijn drie kinderen uit een eerder huwelijk wonen trouwens allemaal op maar een uurtje rijden bij ons vandaan. Zo zie ik mijn zes kleinkinderen gelukkig regelmatig. Met mijn vriend Teye heb ik ook nog steeds contact. Het is echt heerlijk in Vancouver;
's morgens skiën en 's middags naar het strand. Ik ski nu niet meer, wel geniet ik van het wandelen langs het strand met onze hond Dutch. Geen toevallige naam uiteraard."

Na ons gesprek gaat hij net als vroeger nog even naar de markt, voordat hij naar zijn logeeradres loopt; het huis van zijn schoon­ouders.

Tekst en beeld: Sonja van den Brink-Bombeke