Anders bekeken: Tien jaar fusie

Het tiende jaar van de fusie tussen Bodegraven en Reeuwijk gaat in. Hoe zou het zijn geweest als de twee gemeenten zelfstandig waren gebleven? Dat valt niet echt te beantwoorden, je kunt wel feiten noemen die je mening kleuren over het effect.

Een van de doelen van de fusie was versterking van het ambtelijk apparaat. In het huidige tijdsgewricht worden steeds meer externe krachten ingehuurd, zogenaamde procesbegeleiders. Zo'n dure consultant is ingeschakeld voor het "opzetten van een passende organisatie voor de buitensport". Een ander wijst 'ons' de weg in het dossier Migrantenhuisvesting. Omdat er zo'n zooitje van is gemaakt moet iemand van buiten de kastanjes uit het vuur halen: trek uw eigen conclusie. Communicatie gold als speerpunt. Nou, niet iedereen zal dat meteen herkennen. Anno 2019 heerst in elk geval veel onvrede rondom het gemeentelijk handelen, met de affaires Loetje en Migrantenhuisvesting als voorbeelden.

Feit: de gemeente heeft grote schulden, onze lasten stijgen. Eerst zijn in 2011 de gemeentelijke tarieven gelijk getrokken. Bodegravers kregen een verhoging voor de kiezen om in lijn te komen met Reeuwijkers, die juist minder gingen betalen. De tarieven voor de WOZ zijn sinds 2011 met 17,1 procent gestegen, bijna 4 procent boven de inflatiecorrectie. Afvalstoffenheffing en reinigingsrechten gaan de komende jaren best fors omhoog, per zak die u in de container gooit moet u ook steeds meer betalen. Of we er echt wakker van liggen? Je kunt er in elk geval weinig tegen doen. Het meest zichtbare gevolg van de fusie is wellicht het Klant Contact Centrum in het Bodegraafse Evertshuis; een bureaucratisch geïnspireerde voorziening. Daar moet je per mail een afspraak maken. Wie zich vervolgens meldt (rijbewijs verlengen, paspoort aanvragen etc), moet alsnog een bonnetje trekken. Laat ik het zo zeggen: leuker is het er zeker niet op geworden.