Plassen

Een bos dat bos mag zijn, groeien zonder snoeien

Sloten die verlanden, struiken die goed opschieten

Natuur mag zijn gang gaan, stikstof vangen

Bio-divers voor dier en mens, zonder bos te verknoeien

Je kijkt je ogen uit, of door de vele kijkjes

Met zicht op plas en meer, terwijl in de lucht

de graslanden, de plassen, de ganzen gakken

kraaien krassen, honden plassen tegen de dijkjes.

Tussen al dit moois, de kracht van puur natuur

Zag ik opeens de Reeuwijkse Plassen

Ze zat achter een dode boom, vol klein leven

Naast een honingzwam, vlak bij een tureluur

Snel was ze weer weg, verdwenen in het woud

Ze bracht me heel even van mijn stuk

Maar al snel kwam toch een mooi besef

Dat wellicht iedereen van de Reeuwijkse Hout