‘We maakten het altijd weer goed in de kas’

BODEGRAVEN - Er wordt veel gelachen aan de Willem de Zwijgerstraat in Bodegraven, want het echtpaar Weerheim-Looij weten elkaar na 65 jaar huwelijk nog steeds goed te vermaken. Tijdens het bezoek van burgemeester Grauss diepen Kees (87) en Jans (84) nog eens herinneringen op aan hun ontmoeting in Herkingen op Goeree-Overflakkee en de vele jaren die volgden. “De Haringvlietbrug was er nog niet, maar de liefdesbrug lag er al.”

door Key Tengeler

Het was in 1955 dat Kees een bijzondere ontdekking deed, terwijl hij vanuit Pijnacker op bezoek was bij zijn tweede vader in Herkingen. “Ik zag een mooi meisje fietsen in haar overal. Later zag ik haar ook onkruid wieden met een schrepel. En dat zag er goed uit!” Het bleek Jans te zijn, die met haar vader op een boerderij werkte. “Kees’ vader was kweker en dat wilde hij ook worden. Dus hij dacht zeker, dat meisje, daar heb ik wat aan,” grinnikt Jans.

Ze kwamen elkaar tegen op de bruiloft van de zus van Kees’ tweede vader en daarna liet Kees niet meer los. “Ik moest een beetje trekken,” geeft hij toe. “Ik kon er niet onderuit, hij kwam iedere keer terug,” reageert Jans. “En ik zit er nog!” lacht Kees weer.

Emigratie binnen Nederland

Ondanks de afstand tussen hun woonplaatsen kregen ze verkering. In 1958 trouwden ze en betrokken een huurwoning in Vleuten. Jans: “Het was een groot avontuur om van Goeree-Overflakkee weg te gaan, een heuse emigratie.” 

Reizen was nog niet zo makkelijk in die tijd en bezoek van thuis was dus een zeldzaamheid. “Als mijn vriendinnen op bezoek kwamen, ruimden ze vlak na het eten hun breiwerk al op.” Kees doet er een schepje bovenop: “Toen onze eerste zoon werd geboren, was mijn schoonmoeder een halve dag aan het reizen om hem te zien. Ze kwam haast om te zeggen dat ze wegging!”

Slimme kwekers

Na Vleuten woonde het echtpaar een paar jaar in Pijnacker, tot Kees een advertentie zag voor een stuk land in Noorden. “Geschikt voor een kwekerij voor 1000 gulden huur,” herinnert Kees zich. “Dat krijg ik bij elkaar, dacht ik.” Hij sprak zijn tweede vader aan en die vertelde dat hij ook die zaterdag naar Noorden zou afreizen. “We bleken hetzelfde idee te hebben.”

Kees begon met het kweken van sla, terwijl de omgeving daar weinig vertrouwen in had. Kees: “‘Dat komt niet goed op deze grond,’ zeiden ze, ‘die Weerheim dat wordt niks.’” Maar Kees bewees het tegendeel, met een slimme combinatie van sla, komkommers en mest om de grond warm te houden. “Uit een kassie van 10.000 gulden kreeg ik 4000 gulden aan groente per jaar. Toen was ik ineens je van het en konden ze het andersom roepen.” 

In de loop der jaren kweekte Kees allerlei soorten groenten, waarna ze overstapten op bloemen, een markt die veel mode-afhankelijker was. “De ene keer waren de rozen een goudmijn, het volgende jaar had je net de verkeerde soort en brachten ze veel minder op.”

Jans werkte overigens net zo hard mee op de kwekerij. Ze stond anjers uit te pluizen, onkruid te wieden en ze dacht mee over de betalingen. “En als Kees ’s avonds naar de veiling was, stond ik nog te stofzuigen.”

Altijd goedgemaakt

Begin jaren negentig verhuisde de familie (met inmiddels acht kinderen) naar Woerden en toen de kinderen het huis uit waren, betrokken Kees en Jans een appartement in Bodegraven. Jans: “We hebben altijd samengewerkt en achter elkaar gestaan. Natuurlijk waren er ook lastige tijden, maar we kwamen elkaar toch altijd weer tegen in de kas, en dan maakten we het weer goed.”

Om die lange tijd samen te vieren gaan ze met de kinderen uit eten en in juni met de hele familie naar Avifauna. Er is gereserveerd voor 140 personen: broers en zussen, 8 kinderen, 42 kleinkinderen en al 44 achterkleinkinderen, plus alle aanhang. “Lekker lunchen en daarna het park in, dat is voor iedereen leuk!”