Gemeente, waar blijft het antwoord?

Hoe leuk is het, ook voor een ambtenaar, een groep mensen tevreden te stellen door gewoon je werk te doen. En laten we eerlijk zijn, de overheid is er om ons te dienen, dus het is echt niet te veel gevraagd. Wellicht is dat nog niet volledig doorgedrongen tot het gemeentehuis, maar er wordt onder onze bewoners wel eens wat geklaagd. Begrijpelijk? Oordeel zelf: in Reeuwijk-Dorp staat basisschool De Bron aan een zijweg van de Dorpsweg, een veelgebruikte sluiproute voor verkeer uit Boskoop en Waddinxveen naar de A12 (en terug).

Ter bescherming van de schoolgaande jeugd is een schoolzone ingesteld, waar je volgens de regels niet harder dan 30 kilometer per uur mag rijden. Onder meer Jorinda van der Werf noemt de situatie op de Dorpsweg niet bepaald veilig. De Reeuwijkse onderneemster en moeder is wat je mag noemen een supervrijwilliger, zet zich op allerlei fronten in voor de gemeenschap, van ondernemersvereniging VORT tot Bewonerscollectief Tempel en carnavalsvereniging De Reedeurpenarren. Zij is ook actief bij de dorpsschool en maakt zich daar onder meer hard om de schoolzone wat uit te breiden. 3 jaar lang al ligt er een verzoek op de bureaus in het gemeentehuis, 3 jaar lang al blijft antwoord uit. Negeren is misschien nog wel erger dan een afwijzing. Ook op een door Jorinda herhaald verzoek blijft elke reactie uit. 

Moeten we dat nou raar vinden of bijzonder? Of zullen we rechttoe-rechtaan op zijn Hollands te zeggen: stom? Geef als gemeente toch antwoord, of nog beter: regel het gewoon. Het is echt een kleine ingreep om die schoolzone wat te verlengen, doe dat voor de gemoedsrust van de ouders en stem mensen tevreden zonder dat iemand iets verliest. Zouden de ambtenaren die zo’n verzoek moeten behandelen het zelf normaal vinden als ze 3 jaar zouden moeten wachten op een reactie? Kunnen bestuurders niet af en toe met de vuist op tafel slaan om ambtenaren te dwingen verzoeken van ‘hun’ burgers respectvol af te handelen? Of weet je wat, laten we ‘kunnen’ maar vervangen door ‘moeten’.