Cok Jansen wil mensen verbinden: ‘Het gaat om het persoonlijke aspect’

BODEGRAVEN - Vervoer van Deur tot Deur is meer dan passagiers van A naar B vervoeren en weer terug. De ritten zorgen voor onderling contact, ze verbinden mensen. “Dat is altijd het uitgangspunt geweest van de bus, om mensen contact te laten hebben met elkaar,” stelt Cok Jansen. Door haar verhuizing naar Enschede neemt de bevlogen Bodegraafse met pijn in het hart afscheid van haar vrijwilligerswerk.

Een praatje met - of beter gezegd: een minicollege van - Cok Jansen geeft een boeiend inkijkje in haar vrijwilligerswerk voor de Bodegraafse gemeenschap, waarin zij vanaf haar pensioengerechtigde leeftijd helemaal in opging. Wat in het gesprek direct opvalt: het fotografische geheugen van de bijna 87-jarige. En Jansen - ‘Je mag Cok zeggen’ - weet haar verhaal af en toe te larderen met een smakelijke anekdote. Voordat de Bodegraafse zich stortte op haar onbezoldigde werkzaamheden, werkte ze als zelfstandige vanuit haar woning aan de Merel, die zij en haar echtgenoot in 1975 betrokken. “Achttien jaar heb ik mijn eigen bedrijf gerund, een boekzetterij voor de Universiteit van Leiden. Ik was er dus altijd als de kinderen thuis waren,” beklemtoont de krasse senior.

Beppen
Nadat haar zoon en dochter waren uitgevlogen, koos Cok voor een baan bij de gemeente Bodegraven. Eerst zat ze in de typekamer, daarna volgde de administratie van het gemeentelijk woningbedrijf, dat later opging in de woningstichting. Tja, wat doe je vervolgens als je de pensioengerechtigde leeftijd hebt bereikt? Cok koos ervoor om te blijven werken, maar dan op vrijwillige basis. “Ik vind organiseren toch zó leuk, vooral het contact dat je met mensen hebt,” straalt Cok als haar bezigheden bij Stichting Bodegraven Van Deur tot Deur ter sprake komen. Van Deur tot Deur is een organisatie met circa veertig vrijwilligers en pakweg tweehonderd leden die zich voor zes euro per maand (huurders van Mozaïek Wonen betalen een euro minder) na een telefonische reservering door het dorp laten rijden naar de huisarts, fysiotherapeut of supermarkt - om maar eens wat bestemmingen te noemen. Maar voor Cok weegt vooral het sociale aspect zwaar. “Op dinsdag laat een aantal mensen zich naar restaurant De Buren rijden om daar lekker samen te beppen. Dat kan allemaal dankzij ons busje. Het gaat om het persoonlijke aspect, bijvoorbeeld een begeleider van de bus die een passagier meehelpt om de boodschappen binnen te zetten. De bus is letterlijk een hulpmiddel, en dat tegen een tarief dat voor iedereen haalbaar is.”

Kunstbus
Zelf zit Cok op maandag van 9.30 tot 12.30 uur met een opengeklapte laptop achter de telefoon in een gehuurde ruimte in woon- en zorgcentrum Rijngaarde. Daar roostert zij de vervoerverzoeken in. Dat zijn er in deze coronatijd beduidend minder. In 2020 bleef de teller bij zo’n 5000 passagiers steken, terwijl het ‘normale’ jaargemiddelde zich rond de 15.000 beweegt. Maar ook als de bus werkloos op de parkeerplaats staat, signaleert Cok een bindende werking van het geelgekleurde vervoermiddel. “De mensen bellen op voor een praatje of komen gewoon langs.”

Lange tijd combineerde Cok haar bezigheden bij Vervoer van Deur tot Deur met de organisatie van de kunstbusreizen die het Evertshuis aanbiedt. “Dat liep ontzettend goed. We hadden altijd een uitverkochte bus en wachtlijsten. De mensen kregen een kop koffie en in de bus vertelden we een verhaal over het te bezoeken museum of over een kunstenaar.”

Tof wijffie
Veel Bodegravers kennen Cok omdat zij ten overstaan van haar elkaar het jawoord gaven. Vanaf 1989 tot 2014 stond zij te boek als trouwambtenaar. Volgens haar eigen telwerk sloot Cok in die periode wel duizend huwelijken. Die leverden haar soms bijzondere herinneringen op, bijvoorbeeld een terminaal zieke bruidegom die een kwartier na zijn jawoord overleed. Gelukkig waren er vooral veel vrolijk stemmende echtverbintenissen. “Toen ik na de huwelijksvoltrekking een bruidspaar liet weten dat ze elkaar konden kussen, kwam de bruidegom eerst op mij af en zei: ‘Meid, ik kom eerst jou een zoen geven, omdat ik je zo’n tof wijffie vind’,” glundert Cok.

Contact
Op 27 juli komt de verhuiswagen voorrijden en laten Cok en haar man Bodegraven achter zich. In haar nieuwe woonplaats Enschede hoopt ze ook weer als vrijwilliger aan de bak te kunnen. “Wat ik hier het meeste ga missen? Het contact met de mensen natuurlijk.”

Tekst en beeld: Ad van den Herik