Zo tevreden, bijna een sprookje

REEUWIJK - Vanwege het heuglijke feit dat het echtpaar De Heij-Van Leeuwen zestig jaar getrouwd is, sprak ik het stel. Simon de Heij was de man die mij, Eke Vos-Heikens, ooit naar Reeuwijk haalde.

Ik kom zonder introductie bij Simon en Annie de Heij binnen in hun fantastische appartement in Reeuwijk-Brug. Ik ken ze namelijk al vanaf 1997. Ze weten waarvoor ik kom en steken meteen van wal, als ik heb aangegeven hoe ik het verhaal wil maken. Natuurlijk hoor ik een stukje voorgeschiedenis, maar al snel vertellen ze, nog steeds zichtbaar gelukkig. “We troffen elkaar in de bus naar Alphen aan den Rijn. Ik kwam uit Gouda en Annie stapte in Reeuwijk in. Na ongeveer anderhalf jaar waren we getrouwd,” aldus Simon.

Simon wordt in 1932 geboren in Gouda en is op zijn 28e getrouwd en het ouderlijk huis uit gegaan. Hij komt uit een gezin met negen kinderen. In Gouda is de lagere school doorlopen en daarna heeft Simon allerlei avondopleidingen en cursussen gedaan, onder andere op het gebied van ICT. Toch is hij nooit echt ‘bevriend’ geraakt met de pc en de huidige computers.

Op 18-jarige leeftijd gaat Simon naar het Ministerie van Defensie - “Of heette dat toen nog het Ministerie van Oorlog?” Hij vraagt het zich af, hoewel ik merk dat er aan het geheugen niets mankeert. Na wat omzwervingen in Den Haag en een deel militaire dienst in Nijmegen komt hij bij Genie in Alphen aan den Rijn als hoofd mechanische voorraadadministratie. Dat betekent een dagelijkse busreis tussen Gouda en Alphen met een autobus van Citosa - en de kennismaking met een medepassagiere. Het was net een sprookje.

Medepassagiere
Annie is in Reeuwijk geboren in 1936 op de boerderij van Van Leeuwen aan de Nieuwdorperweg. Als jongste van zeven kinderen is zij helaas de laatst overgeblevene. Gezien het grote gezin zou zij ook snel moeten gaan werken, maar haar ouders wilden alle kinderen laten studeren. Het was een warm en muzikaal gezin. “Piano spelen hoorde erbij,” aldus Annie. Na de mulo in Bodegraven en de kweekschool in Amsterdam krijgt Annie een baan aan de Bonifatius School in Alphen aan den Rijn. En... gaat dus met Citosa heen en weer.

Ruim een jaar na de ontmoeting in de bus trouwen Simon en Annie in 1961. Ze gaan wonen in een appartement van defensie in Alphen aan den Rijn. Annies vaste aanstelling wordt vervangen door een tijdelijk contract. Ze wordt lerares op het Voortgezet Gewoon Lager Onderwijs (VGLO). Tussen 1962 en 1965 worden drie kinderen geboren: één dochter en twee zonen.

Terug naar Reeuwijk
Na twee jaar in Alphen te hebben gewoond verhuizen Simon en Annie naar Reeuwijk. Annie wordt invalkracht op de basisschool Gerardus Majella. Later gaat ze over naar de Christus Koningschool en de Rietgors in Gouda. Tot aan haar pensioen heeft ze daar met veel plezier gewerkt als adjunct-directeur.

Simon solliciteert op een baan bij een Amerikaans bedrijf in Vlaardingen. Vanuit Reeuwijk werkt hij nog bij Van Epenhuizen in Zwijndrecht, maar de gemeente ‘krijgt hem te pakken’. Hij had altijd al interesse in de politiek en komt tussentijds in de gemeenteraad. Na 3,5 jaar wordt hij wethouder Financiën. Op 70-jarige leeftijd stopt Simon als wethouder gemeentewerken, de functie waarin hij mij, Eke, als hoofd gemeentewerken heeft aangenomen. De politiek volgt hij nog steeds. De middelste van de kinderen, Nico, is in de gemeentepolitieke voetsporen van zijn vader getreden: hij is actief als raadslid in Bodegraven-Reeuwijk.

Ook het vrijwilligerswerk had de aandacht van Simon en Annie. Simon was onder andere voorzitter van de bouwcommissie van De Ark en bestuurder bij het Wit-Gele Kruis en Ravenhorst/Reehaven. Hij is 10 jaar vice-voorzitter van het dekenaat Gouda geweest. Annie was twee keer 10 jaar dirigent van twee kerkkoren. En dit is nog maar een bloemlezing.

Genieten
Tijdens en na hun werkzame leven hebben ze genoten van veel reizen. Samen hebben ze over de hele wereld gezworven: van Zuid-Afrika tot Indonesië en van Amerika en Canada tot Egypte aan toe. Ze zijn zelfs op speciale audiëntie bij de paus in Rome geweest. Ze genieten nu van hun rust, de kinderen en de kleinkinderen, maar hebben als gevolg van hun leeftijd ook beperkingen. Ze kijken uit naar hun bruiloftsjubileumfeest en willen nog vele jaren aan hun samenzijn toevoegen.

Tekst en beeld: Eke Vos-Heikens