Praatjes vullen geen gaatjes

Een van de belangrijkste uitdagingen voor onze gemeenteraad: zorg voor voldoende nieuwe woningen. Moeilijk: tussen 2015 en 2019 zijn in onze gemeente 860 woningen opgebouwd, waarvan 260 in 2018. Maar volgens de plannen moesten dat er in diezelfde periode 1.050 zijn. Het is niet alleen voor wethouder Inge Nieuwenhuizen moeilijk een betaalbaar huis te bemachtigen in onze gemeente: vele tientallen, zo niet honderden anderen kampen met hetzelfde probleem. Op een vrijkomende huurwoning komen tot 200(!) reacties, de gemiddelde koopprijs bedroeg in 2018 al 245.000 euro. Het toenemend aantal arbeidsmigranten zorgt nog eens voor extra vraag.

In een kersverse woonvisie zet het college van BenW helder uiteen waarom bouwen zo moeilijk is. In dat beleidsstuk staat dat tot 2029 1.230 woningen nodig zijn. Tot 2024 zullen sowieso gemiddeld ruim 250 woningen per jaar worden gebouwd, daarna wordt het veel en veel lastiger, omdat er nog geen concreet plan voor is. De veelzeggende waarschuwing: “Het zal veel, heel veel inspanning vragen om voldoende woningen te bouwen om te voorzien in de woningbehoefte zoals die door de provincie is berekend.”

Nou ben ik persoonlijk nooit zo onder de indruk van dit soort gedachten: ga aan de slag en regel het, dat is je werk. Gelukkig getuigt deze woonvisie wel van aanpakken. In begrijpelijke taal is uitgelegd waarom het verdraaid lastig is te voorspellen welk soort woningen gewenst is en wat financieel haalbaar is. De obstakels zijn benoemd als de Zeven Plagen. Maar meteen is aangegeven hoe die Plagen te bestrijden. Veel aandacht gaat uit naar betaalbare huurwoningen en jongeren- en ouderenhuisvesting. Die moeten dan ook nog naar rato verdeeld worden over de kernen, waarbij Bodegraven het belangrijkste aandeel krijgt. De Woonvisie sluit af met een aantal actiepunten. Hopelijk worden die ook echt aangepakt, want zoals met alles geldt ook hier: praatjes vullen geen gaatjes.