Geluksgevoel

Afgelopen vrijdag is ons leven veranderd. Rond half zes ’s ochtends ging de telefoon: onze dochter Judith meldde trots en blij de geboorte van Pepijn, onze kleinzoon dus. Een paar uur daarvoor ter wereld gekomen, kerngezond en inmiddels al veilig en tevreden in zijn eigen bedje. Dankzij de moderne technieken zie je via het beeldscherm dan het mannetje liggen. En dat maakt een ongelooflijke indruk, nauwelijks te beschrijven, juist omdat het zo persoonlijk is. Je kunt er heel rationeel over doen: op de wereldbol lopen 7,7 miljard mensen rond. Allemaal hebben ze een moeder en een vader, er zijn miljarden opa’s en oma’s. En die zijn vast en zeker allemaal trots op en blij met hun (klein)kinderen. We kenden de verhalen en vooral de foto’s van vrienden om ons heen over en van hun kleinkinderen; ze worden er blij van en delen dat graag.

Zeker, geluk kan voor iedereen iets anders betekenen, maar kleinkinderen scoren hoog op de ladder. En het is waar: Pepijn zit nu al in ons hart. We hoeven hem niet op te voeden dan wel te begeleiden bij (school)keuzes, we hoeven er ’s nachts niet uit, poepluiers verschonen is een bijzaak, we hoeven eigenlijk alleen maar te genieten. Of-ie voetballer wordt, journalist, fietsenmaker of wat dan ook, het ligt in de schoot van de toekomst verborgen. Onze Judith is nu mama, haar vriend Jorn papa, zij doen het echte werk. Wellicht maken we ons nog wel eens zorgen over bepaalde zaken, de tijd zal het leren. Hoewel onderzoek uitwijst dat grootouders vaak betrokken worden bij de opvoeding, staan we daarbij ten principale aan de zijlijn. Het is zo het is: wij zijn er voor de leuke dingen - en soms een beetje wijze raad wellicht. We genieten dus van het geluksgevoel dat zijn geboorte heeft gebracht.