Conferencecall vanonder de hoogslaper

En daar zit je dan. Thuis. Plots niet meer ’s morgens vroeg de trein in om op tijd op het werk of bij een afspraak te zijn. Geen fysiek contact met mijn collega’s of klanten. Het is coronacrisis. Voor mij, Stefanie Peters, maar ook voor de rest van de wereld. Een bizarre tijd, maar ik sla me er doorheen. Met mijn gezin. En dat lukt best aardig. Gelukkig!

Naast Kijk op Bodegraven-Reeuwijk heb ik nog een aantal andere ‘bazen’. Ik ben zelfstandig ondernemer in de communicatiebranche, Techno DJ, maar ook in dienst van een grote rijksorganisatie. Een combinatie die voor mij supergoed werkt. Het zorgt ervoor dat ik uit verschillende kennisbronnen en ervaringen kan putten. Maar ja, ook ik zit nu thuis. Al vijf weken. Maar ik ben niet alleen: ook manlief en mijn twee dochters zitten thuis.

Nieuwe normaal 

Tot vijf weken geleden zag mijn dagindeling er best anders uit. De ‘dagelijkse sleur’ betekende dat ik ’s morgens op tijd naar de trein vertrok en mijn man de kinderen naar de voorschoolse opvang bracht. Ik haalde mijn meiden ’s middags weer op van de oppas. Daarnaast waren er de nodige avonden en weekenddagen dat ik voor een interview voor de krant bij iemand langs ging. Of ik liet mijn draaikunsten zien tijdens een optreden als DJ. Dat is nu dus even anders. De meiden moeten hun huiswerk maken en wij, mijn man en ik, proberen ons werk zo normaal mogelijk uit te voeren. Dat gaat gelukkig het merendeel van de tijd goed, maar soms ook met stoom uit de oren. Want die meiden, die willen niet altijd vrijwillig hun huiswerk maken. Ook is het afstemmen tussen manlief en mij een onderdeel van het ochtendritueel, want wie heeft wanneer overleg? Wie overleg heeft, heeft immers geen tijd om de meiden bij hun huiswerk te begeleiden. Over het algemeen heb ik de meeste overleggen, dus ik verdwijn naar de eerste verdieping om onder de hoogslaper van mijn oudste een conferencecall te houden. Iets rustiger dan beneden aan de keukentafel, maar wel een bijzondere plek die nogal eens tot vragen van collega’s leidt. Ik sleep mijn laptop, iPad, notitieblokjes met pennen en allerhande opladers met me mee naar boven, want het stroomverbruik van die apparaten is behoorlijk toegenomen. Om 12.00 uur nuttigen we - als dat lukt gezamenlijk - de lunch. Even een lekkere break. Op kantoor werk ik eigenlijk altijd door, maar hier neem ik even de tijd. Ook een mooi moment om de middag door te nemen. Wat is de stand van zaken van het schoolhuiswerk? En hoe ziet de werkagenda er voor de rest van de dag uit?

Geen 'last'?

Ik moet eerlijk zeggen dat het thuiswerken mij (en ons) over het algemeen goed bevalt. De faciliteiten vanuit onze werkgevers zijn goed en we waren al redelijk gewend om op andere locaties dan kantoor te werken. Het scheelt een hoop stress om iedereen ’s morgens op tijd overal te krijgen. Ook ’s middags ben je met één stap van werk naar privé. ’s Avonds maak ik nog wel eens met de laptop op schoot wat werkuren. Best relaxed en daarom voor mij geen opgave. Voor de krant hield ik al telefonische interviews. Inmiddels heb ik gemerkt dat dit ook via een videocall prima werkt. Alleen het maken van een foto van de geïnterviewde schiet erbij in, maar dat is ook snel opgelost. Ik krijg een foto gemaild.

Voor mijn DJ-ing had ik meerdere optredens gepland staan. Die gaan nu helaas niet door. Gelukkig was ik online ook al bezig met live-uitzendingen op Facebook en dat zet ik nu gewoon voort. Lekker aanklooien achter mijn decks vanaf de zolder. Ook privé betekent deze periode voor ons niet een ‘last’. We hebben geen ouders waar we voor moeten zorgen. En we hebben een dagelijks uitje naar ons paard. Daardoor zijn we lekker buiten en in beweging. Qua andere activiteiten buitenshuis missen we ook niet direct heel veel.

Natuurlijk is het jammer dat bijvoorbeeld het Fuutfeest niet doorgaat (ik zit in het organisatiecomité) en dat we niet in de Fuut kunnen zwemmen of met vrienden kunnen afspreken, maar ondanks ons actieve leven, kunnen wij ook heel goed thuiszitten. Dat scheelt. Van ons mag deze periode dus nog gerust een tijdje duren. Maar ik besef mij ook dat niet iedereen in zo’n thuissituatie zit. Een jongen ‘van stal’ woont bijvoorbeeld in een woongroep voor mensen met een verstandelijke beperking. Hij kwam iedere dag naar stal om te helpen met de verzorging van de paarden, maar ook voor een praatje pot. Door corona mag hij zijn woongroep niet meer verlaten en dat is wel heel sneu.

Bizar

Deze periode is natuurlijk heel bizar. Het land, of eigenlijk de hele aardkloot, ligt stil. Iedere medeburger is een potentiële coronavirusverspreider geworden. We moeten afstand houden en kijken uit naar de persconferenties van Mark. Ondanks dat deze periode veel verdriet brengt (mensen die iemand hebben verloren aan corona, familie niet meer fysiek kunnen zien of tot een risicogroep behoren), zie ik ook de positieve kanten van deze opgelegde, intelligente lockdown. De lucht is nooit zo schoon geweest. Er zijn heel weinig files. Je ziet mensen buiten fietsen, wandelen of genieten van de natuur, al dan niet in de eigen tuin. Ouders zien wat kinderen op school leren. Je hoort de vogels fluiten in plaats van het voorbijrazende verkeer op de A12. De mogelijkheden voor thuiswerken en thuisonderwijs zijn in een versnelling geraakt. En er ontstaan allerlei mooie maatschappelijke initiatieven. Ik hoop dus van harte dat een deel daarvan ook na corona blijft.

Tekst en beeld: Stefanie Peters