Relativeren

Toen ik vorig jaar namens D66 mocht beginnen als commissielid in de commissie Bestuur en Financiën leek me dit best spannend. Het herstelplan voor de gemeentefinanciën was niet zo lang geleden aangeboden en nog recenter werd duidelijk dat onze partij de komende 4 jaar in de coalitie deel zou nemen. Onze wethouder, Elly de Vries, kreeg zelfs financiën in haar portefeuille, een belangrijke rol in het op orde brengen van onze financiële positie.

Ik nam plaats in de commissie die naast bestuur toch vooral vaak praat over financiële onderwerpen. Ik vond (en vind) onze financiële positie zorgelijk en ben blij dat D66 verantwoordelijkheid neemt hierin. Tegelijkertijd voelde ik een grote verantwoordelijkheid. Je wil natuurlijk kritisch zijn op elke uitgave. Tegelijkertijd wil je een nieuw college de kans geven het tij te keren. Soms horen daar extra uitgaven bij, die we kritisch bekijken.

De bespreking in de gemeenteraad vorige week over de motie steun aan de slachtoffers van de aardbeving in Turkije en Syrië heb ik als commissielid aandachtig gevolgd. Dit ging om 1 euro per inwoner, dus 35.752 euro. Even waren de gemeentefinanciën niet het belangrijkste in de discussie. Zo’n verschrikkelijke ramp relativeert enorm. D66 had overigens wel moeite met deze motie, omdat we graag het vertrouwen geven aan de inwoners om zelf te geven in plaats van dat op te leggen. Nu wordt voor iedereen één euro extra gegeven, bovenop de toch al zo gulle bijdrage van onze inwoners. Het is de mensen daar gegund. Wat beklijft, is de relativering. Ik kán me druk maken om de gemeentefinanciën, dan hebben we het verder toch vooral heel goed met elkaar.