Dorpsgedicht
AlgemeenAAN MIJN ZIJ
door Adriana Kool
Soms denk ik wel
Wie wil straks naast mij staan?
En... wie wil meegaan
met jou?
Krijgen we straks grauw op snauw
als we in de eindeloze mist geraken
of zal iemand dan ons verhaal weer kloppend maken?
Iemand die niet vergeet,
juist nog de betekenis weet
van ooit: jonge hondjes in hun flodderige vacht - en o, hun geur
dat vliegtuig met die mitrailleur,
die staldeur
toen moeder lag te sterven.
Degene die de scherven
van het leven weer met mijzelf verbindt;
de rare kerven
in de ziel begrijpelijk vindt.
Ze allemaal verzacht,
getrouw aan mijn zij in het midden van de nacht.
Die, vol humor en creativiteit
de kostbare aren leest van de akker die werd omgewoeld;
voorzichtig naar de schatten onder de oppervlakte voelt.
Tenslotte werd "ziener" Picasso wereldberoemd
met wat men wel "Picasso's" noemt.
Welnu, er schuilt een "Picasso" onder het demente vel!
En de meest kostbare is deze laatste tijd
van onze reis naar de oneindigheid.
Dit gedicht is, met veel dank voor de uitnodiging daartoe, door de dorpsdichteres van Bodegraven gemaakt in het kader van Wereld Alzheimerdag op 21 september 2018.
